شهید جهانگیر ایزدی، سال ۱۳۴۱ش در خانواده‌ای مذهبی و مسلمان در خرامه چشم به جهان هستی گشود. او فرزند ششم خانواده بود که پا به عرصه این دنیای خاکی گذاشت. بعد از سپری کردن ایام کودکی، راهی مدرسه شد و تا سال سوم راهنمایی درس خواند و سپس ترک تحصیل کرد. بعد از مدتی در سن شانزده سالگی وارد ارتش و در شیراز به خدمت مشغول شد. با شروع جنگ تحمیلی، شهید ایزدی نیز همانند دیگر سربازان میهن اسلامی، طی دو مرحله به جبهه اعزام گردید. او طی آخرین اعزامش در شانزدهم اسفندماه ۱۳۶۱ش به کردستان - شهرستان پاوه - اعزام شد که پس از دو ماه از تاریخ اعزامش، در روز بیست و یکم اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۶۲ هجری شمسی در رودخانه‌ای در نوسود پاوه به شهادت رسید و جاویدالاثر گشت. شهید ایزدی اخلاق پسندیده‏ای داشت، همیشه با چهره‌ای شاد با خانواده برخورد می‌کرد. فردی درستکار و مهربان بود و به تمام اهل خانه احترام می‌گذاشت. او مؤمن و راست‏کرداری بود که هیچ‌گاه نمازش ترک نمی‌شد. در ماه محرم خادم مجالس و هیئت‏های حسینی بود و از قبل از انقلاب، فعالیت‏های مذهبی داشت. به خانواده‏اش سفارش می‌کرد که نماز را ترک نکنید و آن را در اول وقت اقامه کنید، در مجالس و محافل مذهبی شرکت کنید و ایمان خود را تقویت نمایید. به امام (ره) علاقه خاصی داشت و از طریق برادر شهید خود - شیخ نصرالله - پوسترهای امام (ره) و پیام‌ها و اطلاعیه‌های ایشان را پخش می‌کرد. برادران ارتشی خود را آگاه می‌کرد. شهادت را آرزوی خود می‌دانست و می‌گفت: «ای خدای مهربان! تو را شکر می‌گویم که چندین مرتبه جنگیدن در راهت را به من عطا کردی.‌ ای خدا! تو نیک می‌دانی که تنها برای تو و یاری دین تو قدم در این راه گذاشتم، پس ‌ای مهربان‌ترین مهربانان! تو را به مقربان درگاهت و دماء شهدا، فوز عظیم شهادت را نصیب من بگردان که همیشه از مردن در بستر هراس داشتم.»