سال ۱۳۳۵ش در خانواده‌ مذهبی و متدین یکی از سادات نور در تهران، کودکی چشم بر آبی آسمان گشود که او را «سیدعلی» نامیدند: شهید سیدعلی محسنی. سیدعلی تحت تربیت و تعالیم صحیح پدر و مادر و در فضایی آکنده از مهر و معنویت پرورش یافت و با مبانی مذهب و احکام مبین اسلام آشنا گردید. وی دوران ابتدایی را در دبستان «توفیق» طی کرد و پس از اتمام این دوره، در مدرسه راهنمایی «بامداد» و پس از آن در دبیرستان «حکیم الهی» مشغول تحصیل شد. شهید محسنی، تحصیلات دوره دانشگاه را در «مدرسه عالی ساختمان» ادامه داد و با دریافت لیسانس راه و ساختمان از تحصیل فراغت یافت. همسری شایسته و مهربان در ایام باشکوه جوانی، همدم تنهایی‌های او شد و از آن پس، سیدعلی با پذیرفتن مسئولیت خانواده، زندگی نوینی را در کنار همسر فداکارش آغاز کرد. یک فرزند پسر و یک فرزند دختر، ثمره این ازدواج فرخنده است که امروز به‌یاد قهرمانی‌های پدر، دوران رشد و بالندگی را می‌گذرانند. سردار محسنی در کنار ویژگی‌های بارز اخلاقی، در رشته‌های مختلف ورزشی از جمله هنرهای رزمی و بسکتبال فعالیت مستمر داشت و در زمینه خوشنویسی و نقاشی نیز از محضر اساتید مختلف بهره‌ها برده و آموخته‌های خود را در امور فرهنگی مساجد و تبلیغات جبهه و جنگ به‌کار می‌گرفت. شهید محسنی بعد از سال‌ها زندگی در تهران، به شوق پیوستن به نیروهای سلحشور سپاه شیراز، به این شهر عزیمت کرد و مدتی آنجا سکنی گزید. وی هم‌زمان با آغاز جنگ تحمیلی از طریق سپاه که خود از اعضای رسمی آن به‌شمار می‌رفت، راهی عرصه‌های خون و آتش گردید و سالیانی چند از زندگی پربار خود را در راه دفاع از اسلام و ایران اسلامی گذراند. آن شهید عالی‌قدر با قبول مسئولیت مهندسی قرار‌گاه حمزه (ع)، خدمات شایانی را به انجام رساند که هنوز بعد از سال‌ها، نام او در ردیف سرداران پرتلاش جبهه و جنگ به نیکی می‌درخشد. وی علاوه بر وظایف خطیری که در جبهه به عهده داشت، مدتی نیز با عنوان مسئول مهندسی - رزمی در خارج از کشور (از جمله در لبنان و غزه) به فعالیت پرداخت و در این مسیر با پذیرفتن تیر و ترکش‌های دشمن صهیونیستی، با پیکری مجروح و زخم‌آجین به میهن اسلامی بازگشت. روح ناآرام و سراسر اشتیاق سردار محسنی، سرانجام در تاریخ سی‌ام اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۶۵ هجری شمسی، میله‌های ستبر قفس خاک را گشود و مشتاق و سبکبال، در ملکوت اشک و آتش به پرواز درآمد. شهید سیدعلی محسنی، چند روز بعد طی مراسمی باشکوه در زادگاه خود، تشییع و در قطعه ۲۶ بهشت زهرا (س) به خاک سپرده شد.