حس دستوری نسبت به همسرم

با سلام و احترام پرسشگر گرامی؛ دقت فرمائید مرد به حکم آن که مسئولیت سرپرستی خانواده را بر عهده دارد، لازم است از سوی اعضای خانواده به خصوص همسر خود مورد احترام قرار گیرد. لازم است شأن و حرمت او در خانواده با امر و نهی های تحقیر آمیز لگد مال نشود، که با دل گرمی و پشتکار بیشتر، به انجام وظایف خود در خانواده بپردازد تا فرزندان نیز احترام به پدر را از مادر خود بیآموزند. سه نکته را در رفتار روز مره خود لزوما رعایت کنید: 1- هنگام ورود شوهر به خانه به استقبال او بروید سلام کند و به گرمی خستگی اش را رفع نماید. 2- همیشه شوهر خود را با احترام، صدا بزنید و همیشه او را با لفظ «عزیزم» و «شما» مخاطب قرار دهید. وقتی او سخن می گوید، کلام او را قطع نکنید. رعایت این امور به ظاهر کوچک، تأثیر بسزایی در جلب رضایت و محبت شوهر دارد. 3- در برخورد با اقوام و فامیل شوهر، با آن ها خوش برخورد باشید و به آنها احترام بگذارید. هر چند وقت یک بار، آن ها را به خانه خود دعوت کنید. اگر در حق شما بدی کرده اند گذشت کنید و به روی شوهر خود نیاورید. با اجرای این شیوه، او نیز می آموزد، متقابلاً به فامیل و بستگان شما احترام بگذارد. 4- در مقابل دیگران، به خصوص در حضور بستگان خود یا همسر در احترام به او کوتاهی نکنید. زن باید در حضور دیگران، شوهر خود را با رعایت ادب صدا کند. هیچ گاه نباید در حضور فامیل او را با بی احترامی صدا کند، یا از او به بدی یاد کند. به علاوه، لازم است زن، عیوب و نقایص شوهر خود را مخفی کند و اگر دیگران از او به بدی یاد می کنند از شوهر خود دفاع نماید. اما درمورد بحث دوم شما یعنی به زبیان اوردن کلام بی جا پیامبر گرامی اسلام می فرمایند:«مَنْ کَثُرَ کَلامُهُ کَثُرَ سَقَطُه [المحجه البیضاء، ج5، ص196] هر کس کلامش زیاد باشد، لغزشش نیز زیاد می شود» توجه به خطرات زبان و مراقبت از آن، بهترین درمان علمی برای پر گویی و بی‌جاگویی است، انسان لازم است به خود توصیه کند که مراقب زبانش باشد. ما انسان ها دوست داریم همیشه مورد توجه و محبت دیگران باشیم و برای این که محبت کافی را از دیگران کسب کنیم دست به کارهایی می زنیم که باعث جلب توجه شود، ولی نباید فراموش کرد که اگر انسان ارتباط خود را با خدا درست نماید و انگیزه او در انجام کارها کسب رضایت خدا باشد، و تلاش در این نماید که محبوب او شود، خداوند او را محبوب دیگران می کند، بدون این که نیازی به ریا و جلب توجه آنان داشته باشد. پس نیازی به پر حرفی و یا هر کار ناپسند دیگری برای جلب توجه دیگران نیست. لذا می توان با تمرین و تلقین و احیاناً با نذر و یا جریمه کردن خود در صورت پرحرفی، به تدریج خود را به دوری از آن عادت داده و صفت ثابت و راسخی را در این زمینه کسب نمود، البته منع زبان از پرگویی، کاری تدریجی و طولانی بوده و به گذر زمان نیاز دارد. کسی که به پرگویی و کنترل نداشتن بر زبانش عادت داشته و این عمل در او به صورت ملکه درآمده است، نمی تواند یک روزه بر خلاف آن عمل کند، بلکه باید قرار بر این بگذارد که هر روز مقداری از پرگویی اش را کم کند تا به تدریج با تسلط بر زبان و سخنانش بتواند به مقدار لازم و ضروری از زبانش استفاده کند و سخن بگوید. با آروزی موفقیت و سربلندی حضرت عالی