پدر خود رایی دارم که مبتلا به وسواس فکریه"چطوری با رفتاراش کنار بیام؟

ناشناس ( تحصیلات : لیسانس ، 20 ساله )

سلام. خسته نباشید. من دختری ۲۰ ساله و دانشجو هستم. از وقتی بچه بودم به خاطر دارم که پدر و مادرم مدام سر موضوعات فامیلی و ارتباط با دیگران با هم دعوا میکردن. همیشه هم دعواهاشون به جاهای باریک میکشید. حرف از طلاق میزدن و.. تو دعواهاشونم هر کدوم همیشه سعی داشت مارو به سمت خودش بکشونه از اون طرف و خانوادش بد میگفت تا مارو متقاعد کنه که اون یکی اشتباه میکنه. بعد از اینهمه سال تحلیلم از شخصیت مادرم اینه که ایشون آدم حساس و دقیقی نیستن و خیلی به اینکه توی جمع شخصیت شوهرش و بچه هاش رو محترم بشماره توجه نمیکنه.اما احساس میکنم از قصد نیست. آدم ساده ایه.اگه در مورد یه مشکلی که باهاش داری صحبت کنی باهاش در موردش فکر میکنه و سعی میکنه خودش رو اصلاح کنه. اما شخصیت پدرم کاملا متفاوته. آدم به شدت انتقاد ناپذیریه. اگه بفهمه کسی، هرکی میخواد باشه، نظر متفاوتی با اون داره تمام رفتارش در جهت تخریب و تحقیر اون فرد شکل میگیره. حتی رفتارای خوبی رم که قبلا خودش تحسین میکرد، حالا با یه زاویه دیگه میبینه و کلا فرد و له میکنه. وسواس فکری داره. البته اینو خودم تشخیص دادم، چون اصلا جرئت اینو ندارم که بهش بگم به خاطر این رفتارات برو مشاوره.متهم میشم به آدمی که میخواد ریشه خانواده رو قطع کنه و آدم بدبختی که یه دیگران رو به پدرش ترجیح میده و یه دختر احمق که دیگران روش تاثیر میذارن و زود گولش میزنن و همین طور بگیر تا آخر!! پدرم ظاهرا آدم مذهبیه. یعنی تیپش خیلی مذهبیه ولی اعمالش به هیچ وجه. مقیده که نمازاش اول وقت باشه دخترش چادرش رو سفت بگیره مسجد بره و... اما برای هر کاریش استخاره میکنه. برای مسجد رفتن ، کدوم مسجد بره،خونه فامیل بریم یا نه، این حرف رو به فلانی بزنم یا نه،فلان چیز رو برای فلان کس بخرم یا نه و ...!!! عجیبه نه؟! ولی جوری توجیه میکنه که اگه به کاراش اعتراض کنی به غلط کردم میندازه آدمو.سر همین مسائلی که با مادرم داره و مشکلاتشون، استخاره کرد و یه زن دیگه گرفت. بماند روزهای سختی که داشتیم و گناهانی که اون و مادرم از غیبت و دروغ و آزار گرفته تا تهدید و.. انجام دادن. تهش الان داریم هر دو خانواده با هم زندگی میکنیم. الان مشکل من، برادرام ،مادرم،خواهر ناتنیم،زن بابام، هممون مشکلمون اینه که پدرم برای همه ما تصمیم میگیره. برای اینکه برادرم چه رشته ای بره، برای اینکه برای من لپ تاپ بخره یا نه، برای اینکه برادارم با کی ازدواج کنه، برای اینکه مادرم یا زن بابام که مریضن دکتر ببره یا نه، همه چی رو استخاره میکنه. خسته شدم. قفل شدم. پدرم خیلی دوست دارم. شاید عجیب باشه ولی معتقدم مریضه. خییلی دلم براش میسوزه. همیشه سعی کردم کارایی که مادرم باید میکرد تا شخصیت پدرم به این وضع وخیم نرسه رو جبران کنم. هر کاری میکنم ازش اجازه بگیرم تا بهش بفهمونم که برام مهمه. بهش ارزش بدم.ولی از یه جایی به بعد نمیتونم. نمیتونم ببینم استعداد برادرم با رفتن با رشته ای که دوست نداره حروم بشه. نمیتونم ببینم برادر دیگم به خاطر اینکه نماز نمیخونه و از یه سری چیزا زده شده رو تحقیر کنه و از چیزای ضروری زندگی محرومش کنه. استدلالاشو قبول ندارم. نمیتونم بزارم برای من تصمیم بگیره. تصمیم بگیره ارشدمو چی بخونم در آینده با کی ازدواج کنم... خسته م. احساس میکنم کل خانوادمون تو یه با تلاق داره غرق میشه و پدرم پای هممونو چسبیده که باهاش غرق شیم. پدرم ذهنشو بسته. توی ذهنش پر از تعصبه. پر از تحقیرای دوران کودکیش، پر از کمبوداش. ولی خیلی آدم توانمندی بود. از هر انگشتش هنری میریخت. دلم برای این سیر نزولیش میسوزه. نمیخام غرورشو از دست بده ولی بقیه خانواده باید فداشن. چیکار کنم؟ چیکار کنیم؟؟هممون میترسیم. برادرای کوچیکم از ترس نماز میخونن. میدونم تهش میشن مثل اون یکی بردارم. قید همه چی رو میزنن. خودم از یه سری چیزا بدم میاد. از اسم استخاره به بدنم رعشه وارد میشه. متنفرم از این کار. من به خیلی چیزا معتقدم. همه خانوادمو دوست دارم. ولی چطور باید رفتار کنم؟ اگه یه روزی پدرم خواست برای مهم ترین تصمیای زندگیم برام تصمیم بگیره چیکار کنم؟ جلوش وایستم؟؟ یا تا آخر عمرم تو قفس زندگی کنم؟

مشاور (احسان فدایی)