ناشناس ( تحصیلات : فوق دیپلم ، 38 ساله )

سلام. خسته نباشین. من یه پسر 13 ساله دارم و چون از بچگی توی تخت من میخوابید هنوز هم کنار من میخوابه و هر وقت میخواد بخوابه میگه میای پیشم تا خوابم ببره. از این موضوع خیلی وقته ناراحتم و نمیدونم چطور باید جداش کنم؟ بعضی وقتها هم بهش عصبانی میشم ولی فایده یی نداره.


مشاور (خانم ضیایی)

با سلام و احترام خدمت شما مادر گرامی. بیان کردین "پسر 13 ساله ای دارید که هنوز بستر خوابش را از شما جدا نکرده است": اینکه پسر شما هنوز تا به این سن کنار شما می خوابد خیلی جای بحث و تامل دارد. مادر عزیز ما به والدین پیشنهاد می کنیم که جدایی بستر از همان دوران کودکی انجام شود. زیرا به جز حفظ حریم ها، برای استقلال و رشد شخصیت کودک مفید هست. چه بسا گاهی اوقات وابستگی برای خوابیدن کنار والدین در شب، خودش را به صورت وابستگی در سایر امور، در ابعاد زندگی نشان می دهد و می بینیم بعضی از این کودکان، اعتماد به نفس و خودمختاری کافی نسبت به همسن و سال های خودشان را ندارند و حتی رفتارهایی نشان می دهند که از کودک به این سن انتظار نمی رود. شما در این وابستگی تاثیر بسزایی داشتین و چون در سنین پایین تر خودتان هم تمایل داشتید که کودک کنارتان باشد به طور جدی اقدام نکردین و الان که ایشان بزرگتر شده، برایتان دشوار هست.
- انتخاب سبک فرزندپروری در تربیت کودک اهمیت بسزایی دارد. بهترین سبک تربیتی مقتدرانه هست. در این سبک، فرزند هم توجه و محبت کافی را دریافت می‌کند و رابطه عاطفی قوی بین فرزند و والدین هست، هم والدین کنترل به‌ موقعی روی رفتار فرزند دارند و می‌توانند قوانین را در خانه پیاده کنند. در این شیوه فرزندپروری حد و مرزها رعایت می‌شود و فرزندان وارد حریم والدین نمی‌شوند زیرا می‌دانند اگر رفتار نامناسبی در خانواده داشته باشند، مشکلات و عواقبی برایشان خواهد داشت. بنابراین لازم هست شما بزرگوار، اقتدار لازم را در رفتارتان داشته باشید و این قاطعیت و جدیت کاملا در لحن کلام و زبان بدنتان مشهود باشد. مثلا وقتی تصمیم گرفتید در اتاق مستقلی بخوابید، دیگر درگیر احساسات و دلسوزی های مادرانه نشوید و از موضع خود کوتاه نیایید. طوری که پسر شما هم این تصمیم جدی، را با تمام وجودش حس کند و بفهمد با خواهش و اصرار، شما از رای خود کوتاه نمیایید. میدانم شاید اوایل سخت به نظر برسد ولی شما مادر عزیز بدانید این کار را به خاطر اینکه به صلاح هست انجام می دهید. خصوصا اینکه پسر شما در آستانه ی بلوغ و نوجوانی هست و شما با در نظر گرفتن این موضوع، برای حفظ حریم و استقلال فرزندتان قدم برمی دارید.
- برای اینکه پسرتان به حرف های شما گوش دهد، لازم هست که ارتباط خود را با فرزند خود تقویت کنید. چون تا رابطه ی گرم و صمیمی بین والد و فرزند وجود نداشته باشه، حرف شنوی، احترام، محبت و... به سختی بین آن ها رد و بدل می شود. بنابراین لازم هست والدین هر روز یه وقت با کیفیتی را برای فرزند خود اختصاص دهند. مثلا نیم ساعت و یا حتی یک ربع، با همدیگر درباره ی مسائلی که پسرتان دوست دارد صحبت کنید. یا در یک گپ دوستانه ی والد وفرزندی ، درد و دل داشته باشید. یا یک فعالیتی که برایش لذت بخش هست با هم انجام دهید مثلا پیاده روی، رفتن به پارک .... و در این مدت دقت شود که به هیچ وجه، نصیحت، سرزنش، مواخذه در کار نباشد.
- پسرها به خاطر موقعیت خانوادگی خاصی که در آینده دارند و باید مسئول و مدیر یک زندگی شوند، نیاز زیادی به اعتماد به نفس بالا دارند. حمایت بیش از حد و دلسوزی زیاد، فرزند شما را وابسته بار می آورد. او باید یاد بگیرد چگونه از موانع و شکست ها عبور کند. شما می‌توانید با سپردن کارهای مهم به فرزندتان و گفتن این جمله که «من می‌دانم تو به بهترین شکل ممکن این کار را انجام می‌دهی» اعتماد به ‌نفس ایشان را بالا ببرید و حس مفید بودن را به او القا کنید.
- برای اینکه فرزندتان خواب آرامی داشته باشد لزومی ندارد که حتما شما کنارش باشید. بلکه سعی کنید نیازهای عاطفی او را در طول روز تامین کنید. و همچنین به فکر راه ها و روش هایی باشید که بتواند بدون حضور شما هم، خواب مطلوبی را تجربه کند. و در نهایت، والدین باید شیوه ی تربیتی خود را به گونه ای پایه گذاری کنند که در طولانی مدت اثر بخش باشد، گاهی اوقات دلسوزی ها و کوتاه آمدن های والدین فقط در مدت زمان کمی اثر بخش هست و در درازمدت، مشکلاتی را برایشان فراهم می کند.
با آرزوی موفقیت برای شما