ناشناس ( تحصیلات : فوق دیپلم ، 19 ساله )

سلام. من ۱۹ سالمه و دانشجوی اموزش زبانم. ۱ برادر ۱۰سال بزرگ تر از خودم دارم و پدر مادر سالم و مهربون و دلسوزی دارم. ولی مشکل اینه که مادرم سریع از یه حرف یا کارم ناراحت میشه و بهم کم محلی میکنه و قهر میکنه. همیشه هم من رو مقصر میدونه. من همیشه نازش رو میکشم و واسه آشتی پیش قدم میشم. ولی خب من هم یه مشکلاتی دارم حال روحیم خوب نیست. نیاز به محبت دارم. دیگه خسته شدم از بی محلی هاش سر یه چیز کوچیک. مادرم خیلی خوبه دوستم داره همه چی در اختیارمه. با هم خیلی هم کلام میشیم همه چیزم رو میدونه و بهش میگم. ولی این یه مشکلش واقعا داره اذیتم میکنه.


مشاور (خانم قربانی)

با سلام و احترام خدمت شما همراه گرامی سایت راسخون.
علیرغم اینکه ارتباط خوبی با مادرتان دارید، از بهانه گیری ها و قهر و اشتی های مکرر او رنجیده خاطر هستید و فکر می کنید در حق شما اجحاف می شود.
دوست عزیز،‌ نیاز شما به محبت و توجه و پایگاه امن عاطفی قابل درک‌ است و سعی میکنم همانند شما به مشکل تان بنگرم.
دوست نازنین، همانطور که نیاز شما به حق است، اطرافیان و عزیزان شما هم در محبت کردن و ابراز توجه، مختار و ازاد هستند و هیچ کس نمی تواند انها را مجبور یا راضی کند‌ که مثلا تعداد توجهات و همراهی هایش را با شما بیشتر کند. (برای همین است که خداوند برای محبت کردن والدین به فرزند نیز پاداش قرارداده است.) با این توصیف، شما وظیفه دارید با انچه هست و انچه برای شما فراهم‌ شده، سازگار شوید و خود را به ان وفق دهید. از طرفی تغییر روش رفتاری افراد توسط دیگری قابل تغییر نیست. یعنی باید مادر خود را با همین خلق و خوی نامتعادل و قهرهای بی بهانه بپذیرید و خودتان تلاش کنید تا خلاهای روحی تان را برطرف سازید‌. البته پیشنهاد من این است که قلق ها و زمانها و دلایل قهر مادرتان را شناسایی کرده و از بروز ان ممانعت کنید. از طرفی زمانی که با قهر او روبرو میشوید، یا شوخی و خنده از ان عبور کنید نه با زحمت و منت کشی و به عنوان یک‌ کار سخت. این‌ کار را نوعی خدمت و توجه به مادر ارزیابی کرده و با تغییر زاویه دید ان را برای خود شیرین کنید. به این بیندیشید که شما به درجه ای از رشد و درایت رسیده اید که میتوانید حامی عزیزترین موجود زندگی باشید و همین اخلاق متغیر او امتحانی برای ظرفیت سازی شماست. در کنار این قلق یابی ها، برنامه ای برای توجه و رسیدگی به خود داشته باشید تا خلا کم توجهی مادرتان جبران شود و از مقایسه خود با برادر و دیگر افراد هم پرهیز نمایید. و البته در زمانهایی که‌ مادرتان در روابط مساعد با شماست، یکی از این قهرها را به صورت یک اتفاق شرح دهید و احساس خود را از ان بیان نمایید و پیشنهادی را که برای رفع ان مناسب می دانید را بیان کنید. از نکات مثبت ان و نیازی که به توجه مادرتان دارید سخن‌ بگویید و ذهن او را برای دقت بیشتر در رفتارش متبادر سازید.
در پناه حق و عاقبت بخیر باشید.