با سلام. آیه یا حدیثی در مورد فحاشی و دشنام به دیگران ( همرا با متن عربی و ترجمه____ پیام واضح آن____...

بسم الله الرحمن الرحیم خداوند در قرآن می فرماید: و لاتسبوا الذین یدعون من دون الله فیسبوا الله عدوا بغیر علم کذلک زینا لکل امه عملهم ثم الی ربهم مرجعهم فیبنهم بما کانوا یعملون(انعام. ۱۰۸) معبود کسانی را که غیر خدا را می خوانند دشنام ندهید مبادا آنها (نیز) از روی ظلم و جهل خدا را دشنام دهند، این چنین برای هر امتی عملشان را زینت دادیم سپس بازگشت آنها به سوی پروردگارشان است و آنها را از آنچه عمل می کردند آگاه می سازد (و پاداش و کیفر می دهد) در تفسیر نمونه آمده است: هیچگاه بتها و معبودهای مشرکان را دشنام ندهید، زیرا این عمل سبب می شود که آنها نیز نسبت به ساحت قدس خداوند همین کار را از روی ظلم و ستم و جهل و نادانی انجام دهند. به طوری که از بعضی روایات استفاده می شود جمعی از مؤمنان بر اثر ناراحتی شدید که از مسئله بت پرستی داشتند، گاهی بتهای مشرکان را به باد ناسزا گرفته و به آنها دشنام می دادند، قرآن صریحا از این موضوع، نهی کرد و رعایت اصول ادب و عفت و نزاکت در بیان را، حتی در برابر خرافی ترین و بدترین ادیان، لازم شمرد. دلیل این موضوع، روشن است، زیرا با دشنام و ناسزا نمی توان کسی را از مسیر غلط باز داشت، بلکه به عکس، تعصب شدید آمیخته با جهالت که در اینگونه افراد است، سبب می شود که به اصطلاح روی دنده لجاجت افتاده، در آئین باطل خود راسختر شوند، و براحتی زبان به بدگوئی و توهین نسبت به ساحت قدس پروردگار بگشایند، زیرا هر گروه و ملتی نسبت به عقاید و اعمال خود، تعصب دارد همانطور که قرآن در جمله بعد می گوید ما این چنین برای هر جمعیتی عملشان را زینت دادیم (کذلک زینا لکل امه عملهم). و در پایان آیه می فرماید که بازگشت همه آنها به سوی خدا است، و به آنها خبر می دهد که چه اعمالی انجام داده اند. ناسزاگویی در روایات در روایات اسلامی نیز منطق قرآن درباره ترک دشنام به گمراهان و منحرفان، تعقیب شده و پیشوایان بزرگ اسلام به مسلمانان دستور داده اند همیشه روی منطق و استدلال تکیه کنند و به حربه بی حاصل دشنام نسبت به معتقدات مخالفان، متوسل نشوند، در نهج البلاغه می خوانیم که علی(ع) به جمعی از یارانش که پیروان معاویه را در ایام جنگ صفین دشنام می دادند می فرماید: انی اکره لکم ان تکونوا سبابین و لکنکم لو وصفتم اعمالهم و ذکرتم حالهم کان اصوب فی القول و ابلغ فی العذر. من خوش ندارم که شما فحاش باشید، اگر شما به جای دشنام، اعمال آنها را برشمرید و حالات آنها را متذکر شوید (و روی اعمالشان تجزیه و تحلیل نمائید) به حق و راستی نزدیکتر است و برای اتمام حجت بهتر. رسول مكرم اسلام می فرمايند : إِنَّ اللَّهَ حَرَّمَ الْجـَنَّةَ عَلَی كُلِّ فَحَّاشٍ بَذِيٍّ قَلِيلِ الْحَياءِ لَا يُبَالِي مَا قَالَ وَلَا مَا قِيلَ لَهُ فَإِنَّكَ إِنْ فَتَّشْتَهُ لَمْ تَجِدْهُ إِلَّا لِغَيَّةٍ أَوْ شِرْ كِشَيْطَان . خـداوند بهشت را بر هر فحّاش بی آبرو و كم شرمی كه باكی از آنچه گويد و آنچه به او گويند ندارد حرام كرده است ، زيرا اگر درباره او كنجكاوی و بازرسی كنی يا از زناست يا شيطان در نطفه او با پدرش شريك شده است ... بحار الانوار ج60 ص207 به بيان امير المؤمنين علی (عليه السلام) : سُنَّةُ اللِّئامِ قُبْحُ الْكَلامِ سنت و منش انسانهای پست بدگويی و بد زبانی است . غررالحكم ص223 پيامبر اعظم اسلام (صلی اللّه عليه و آله و سلّم) می فرمايد : إِيَّاكُمْ وَالْفُحْشَ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ لَا يُحِبُّ الْفَاحِشَ الْمُتَفَحِّشَ از فحش بر حذر باشيد زيرا خدای تعالی ناسزا و بدگويی را دوست ندارد . بحارالانوار ج76 ص110 و می فرمايد : الْجنَّةُ حرامٌ علی كُلِّ فاحِشٍ انْ يدخُلها . دخول در بهشت بر فحّاش حرام است . مجموعة ورام ج1 ص110 و می فرمايد : يا عَائِشَةُ إِنَّ الْفُحْشَ لَوْ كَانَ مُمَثَّلًا لَكَانَ مِثَالَ سَوْءٍ ای عايشه اگر فحش بصورت انسانی متمثّل می شد حتما بد انسانی بود . الكافي ج2 ص326 و فرمود : سِبابُ المُسْلِمِ فُسُوقٌ و قِتالُهُ كُفرٌ . بد گفتن به مسلمان فسق و جنگ با او كفر است . بحارالانوار ج71 ص246 قَالَ رَسُولُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْحَيِيَّ الْحَلِيم ... أَلَا وَإِنَّ اللَّهَ يُبْغِضُ الْفَاحِشَ الْبَذِيَّ ... خـداوند بنده با حيای بردبار و ... را دوست دارد ، و فحش گوی بی شرم و ... را دشمن دارد . بحارالانوار ج93 ص156 پـيامبر مكرم اسلام حضرت محمد ابن عبدالله (صلی الله عليه و آله و سلم) در وصيتی كه به مردی از بنی تميم دارند می فرمايند : لاَ تَسُبُّوا النّاسَ فَتَكْتَسِبُوا الْعَدَاوَةَ بَيْنَهُمْ . به مردم دشنام مدهيد زيرا باعث ميشود كه از آنها كسب عداوت و دشمنی كنيد . الكافي ج2 ص360 در جای ديگر امام عليه السلام می فرمايد : سُوْءُ الْمَنْطِقِ يُُزْرِي بِالْقَدرِ وَيُفْسِدُ الاُخُوَّةَ بدگويی و هرزه گويی قدر و منزلت انسان را پايين می آورد و اخوت (برادری و دوستی) را از بين می برد . غررالحكم ص223 و همچنين در وصيت مولای متقيان علی (عليه السلام) آمده است كه : وَ لَا تَتَكَلَّمُوا بِالْفُحْشِ فَإِنَّهُ لَا يَلِيقُ بِنَا وَلَا بِشِيعَتِنَا وَإِنَّ الْفَاحِشَ لَا يَكُونُ صَدِيقاً در كلامتان از فحش استفاده نكنيد چرا كه فحش و بدزبانی زيبنده ما خاندان و شيعيان ما نيست و انسان فحاش شايستگی و لياقت دوستی را ندارد . مستدرك الوسائل ج12 ص82 2 ـ به بيان معصومين و ائمه دين (عليهم صلوات الله اجمعين) فحش و ناسزا گويی انسان را از اسلام دور و به نفاق وكفر نزديك می كند . لذا پيامبر اكرم (صلی الله عليه و آله و سلم) می فرمايند : إِنَّ الْفُحْشَ و التَّفَحُّشَ لَيْسَا مِن الاِسْلامِ فِي شيْءٍ هرزه گويی و بد زبانی از صفات اسلام نيست (با اسلام سازگار نيست) مجموعة ورام ج1 ص110 و فرمود : الَبذَاءُ وَالَبيَانُ شُعبَتَانِ مِنَ النِّفَاقِ هرزه گوئی و پـرده دری دو شعبه از شعبه های نفاق و دوروئی است (و روايت شده است كه مراد از بيان [ در اينجا : ] كشف و اظهار چيزی است كه كشف و اظهار آن جائز نيست .) مجموعة ورام ج1 ص110 3 ـ وبال و نتيجـه بد زبانی در همين دنيا دامنگير صاحبش می شود و او در همين دنيا گرفتار می شود چرا كه فحاشی وبدگويی بركت را از زندگی انسان می برد ، امام معصوم عليهم السلام می فرمايد : مَنْ فَحُشَ عَلَی أَخـِيهِ الْمُسْلِمِ نَزَعَ اللَّهُ مِنْهُ بَرَكَةَ رِزْقِهِ وَوَكَلَهُ إِلَی نَفْسِهِ وَأَفْسَدَ عَلَيْهِ مَعِيشَتَهُ كسی كه به برادر دينی اش فحش دهد خداوند بركت را از روزی او برمی دارد و او را به حال خود رها می نمايد وزندگانی را بر او تنگ می گيرد . الكافي ج2 ص326 در جای ديگر علی (عليه السلام) ميفرمايد : مَن سََََاءَ لَفْظُهُ سَاءَ حَظُّهُ كسی كه كلامش زشت و نكوهيده باشد بهره اش از زندگی بد خواهد بود . غررالحكم ص223 4 ـ خـداوند متعال انسانهای بدگو و فحش دهنده رادر آخرت به عذابهای دردناكی مبتلا خواهد نمود همانگونه كه پيامبر اعظم می فرمايند : أَرْبَعَةٌ يَزِيدُ عَذَابُهُمْ عَلَی عَذَابِ أَهْلِ النَّارِ إِلَی أَنْ قَالَ وَرَجُلٌ يَسْتَلِذُّ الرَّفَثَ وَالْفُحْشَ فَيَسِيلُ مِنْ فِيهِ قَيْحٌ وَدَمٌ چهار نفرند كه عذاب آنها سبب زياد شدن عذاب دوزخيان می شود ... و يكی از آنها مردی است كه بافحش (بدزبانی) دنبال لذت جويی است كه پيوسته چرك از دهان او در جهنم روان و سبب زياد شدن عذاب دوزخيان می شود . مستدرك الوسائل ج12 ص82 و امام صادق عليه السلام فرمودند : الْبَذَاءُ مِنَ الْجَفَاءِ وَالْجَفَاءُ فِي النَّار بد زبانی از جفا كاری است ، و جفا كاری در آتش است . بحارالا نوار ج1 ص149 و در جای ديگر فرمودند : مَنْ خَافَ النَّاسُ لِسَانَهُ فَهُوَ فِي النَّار هر كه مردم از زبان او بترسند در آتش خواهد بود . الكافي ج2 ص327 و بالاخره پيامبر مكرم اسلام (صلی الله عليه و آله و سلم) می فرمايند : شَرُّ النَّاسِ عِنْدَ اللَّهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ الَّذِينَ يُكْرَمُونَ اتِّقَاءَ شَرِّهِمْ بدترين مردم نزد خدا در قيامت كسانی اند كه مردم از بيم شرّ آنها اكرام و احترامشان كنند . الكافي ج2 ص327 منبع : (تفسیر نمونه۳۹۶٫ ۵٫ )