ناشناس ( تحصیلات : لیسانس ، 22 ساله )

سلام بنده از 7 سالگی لکنت زبان دارم.تو مراحل مختلف زندگیم مخصوصا تحصیل کم و بیش آزارم داده.با تمسخر،ترحم،همدردی و ندرتا درک کردن مواجه شدم.خیلی به خاطر این موضوع خجالتی بودم،ولی از 16 سالگی به بعد خجالتم تو اجتماع کمتر شد و با افراد دیگه میتونم ارتباط برقرار کنم.ولی تو دانشگاه از خواندن متون فرار میکنم.نمیدونم تا کی میخوام این کارو ادامه بدم؟پیش روانشناس هم رفتم چند بار.دفعه آخر بهار امسال بود که 5 جلسه رفتم ولی به خاطر هزینش ادامه ندادم.دکتر خوبیه.میگفت:در اصل تو لکنت نداری.به خاطر قرار گرفتن تو جمع استرس ایجاد میشه و این استرس صحبت کردنتو مختل میکنه.میگفت با تمرین خوب میشی.ولی من واسه این کار تنبلی میکنم.وقتی با دیگران مخصوصا دوستام صحبت میکنم لکنتم خیلی کمتره.ولی اگه بخوام روخوانی کنم خیلی افتضاح میشه.چیکار کنم؟راهنماییم کنید.


مشاور (سید حبیب الله احمدی)

باسلام. این موضوع قابل درک است که در ایران به خاطر عدم حمایت سازمان های بیمه از خدمات روانشناسی و مشاوره، هزینه های این خدمات، برای بسیاری از اقشار جامعه، سنگین و دشوار است. اما واقعیت این است که بدون کمک حرفه ای مستمر و حضوری یک روانشناس مجرب در این حیطه، امکان بهبودی، نزدیک به صفر است. فرض کنید که شما الان خدای ناکرده به جای این مشکل روانشناختی به یک مشکل جسمی خطرناک مثل تومور مغزی دچار شده بودید، آیا به خاطر هزینه ی درمان از اقدام برای درمان اجتناب می کردید؟! درک می کنم که پرداخت این هزینه ها دشوار است ولی درخواست اکید دارم که اهمیت موضوع را دست کم نگیرید. شما الان تازه سنین نوجوانی را پشت سر گذاشته و عملاً وارد شبکه ی اجتماعی وسیع بزرگسالی شده اید، بسیار ضروری است که در همین سنین به درمان قطعی مسئله ی خود بپردازید و در پیگیری درمان و توصیه ها و تمرین های ارائه شده از سوی روانشناستان کوتاهی نکنید. به اعتقاد من اگر کمی بیشتر به مسائل روانشناختی و اجتماعی خود اهمیت دهید حتی از غذای روزانه نیز ممکن است کم کنید به نفع پرداخت هزینه های درمان و بهبودی تا حد امکان.