الهام ( تحصیلات : لیسانس ، 26 ساله )

باسلام و خسته نباشید .
چیزی که باعث شد راحت سوالم را مطرح کنم ، مطالعه ی جواب های خوب و کاملی بود که به دوستان دیگر داده بودید و همین مسئله مرا هم به گرفتن جواب درست امیدوار کرد .
من بر خلاف بسیاری از اطرافیان هرگز در اولین برخورد اضطراب و نگرانی ندارم و به راحتی با محیط جدید و آدم ها ارتباط برقرار می کنم اما با گذشت زمان احساس می کنم دیگر مثل اولین بار نمی توانم خوب صحبت کنم یا رفتاری محبت آمیز داشته باشم .
معمولا در یک جمع بزرگ به شدت احساس تنهایی می کنم و مدام خودم را سرزنش می کنم که چرا من مثل بقیه نمی توانم خوب و جذاب برخورد کنم و حرفی برای گفتن داشته باشم .
این احساس ترس از جمع و قرار گرفتن در آن به قدری مرا آزار میدهد که به شدت احساس گرسنگی می کنم .
در حالیکه به طور معمول هرگز آدم پرخوری نیستم .
من گاهی اوقات برای غلبه براین ترس سعی می کنم در میان فامیل و آشنایان نظرات خود را مطرح کنم اما بیشتر مواقع مورد بی تفاوتی ، کم محلی و حتی بعد از اتمام ان مهمانی یا جمع خانوادگی مورد سرزنش خانواده ام قرار می گیرم .
همین ترس ها باعث شده فکر کنم به صورت افراطی و در هر کاری باید با دیگران مشورت کنم حتی در کوچکترین مسائل باید نظر مادرم را دخیل کرده و او را در جریان تما حوادث قرار می دهم این در حالی است که خودم می خواهم در راه اعتدال قدم بردارم . لطفا یاریم کنید و راهکارهای عملی مناسب ارائه دهید .
باتشکر


مشاور (سید حبیب الله احمدی)

باسلام. خوشبختانه این یک نقطه ی قوت برای شما محسوب می شود که می توانید به راحتی و با آرامش با دیگران ارتباط برقرار کنید. اما آنچه که احتمالاً موجب نگرانی های بعدی شما می شود، حساسیت بیش از حد شما روی پذیرش و تأیید دیگران است. این خوب است که ما نسبت به تأمین نظر دیگران و جلب تأیید آن ها حساس باشیم ولی هنگامی که این حساسیت، از حد خود خارج می شود، ما را به نقاب زدن و رفتارهای نمایشی می کشاند که در نهایت، منجر به انزجار دیگران از ما و کاهش محبوبیت ما در نظر آنها می شود. به عبارت دیگر با پرورش این نگرانی و حساسیت نسبت به تأیید و پذیرش دیگران، دقیقاً به سمت همان چیزی می شتابید که قصد فرار از آن را داشته اید. کسی که بیش از حد، مشتاق جلب تأیید اطرافیان است، به احتمال زیاد، بسیار کمتر از حد معمول، می تواند تأیید و نظر مثبت آن ها را جلب نماید. اما کسی که تمایل متعادلی به تأیید و پذیرش دیگران دارد و اصل، برای او بروز خود واقعی و خود بودن در تعاملات بین فردی است،‌ به احتمال بیشتری می تواند نظر مثبت دیگران را جلب کند. به عبارت دیگر،‌ کسی که هدف و دغدغه اش جلب نظر مثبت دیگران نیست، بیشتر احتمال دارد که نظر مثبت دیگران را به خود جلب کند. علت این امر، این است که مردم معمولاً شخصی را جذاب می بینند که اصالت خود، در او مشهود است و رفتارش تصنعی نیست. اما فردی که بسیار با نقاب و تصنعی رفتار می کند (با هدف جلب نظر مثبت اطرافیان)، معمولاً از جذابیت کمتری در نزد دیگران بهره مند می شود. پس اصل اول برای تعاملات موثر بلندمدت توأم با آرامش و رضایت با دیگران، این است که هرچه بیشتر، نگرانی و حساسیت خود را نسبت به جلب نظر مثبت آن ها کم کنید. یعنی از خودتان توقع نداشته باشید که «حتماً» باید نظر مثبت تمام اطرافیانتان را در تمام موقعیت ها جلب کنید. این انتظار، کاملاً غیرمنطقی است و تحقق آن تقریباً غیرممکن است. براساس یافته های علم روانشناسی، ارزیابی هیچ دو انسانی از شخصیت یک فرد واحد، کاملاً یکسان و شبیه به هم نیست. یعنی ممکن است شما در یک جمع ده نفره قرار بگیرید و با ده ارزیابی کاملاً متفاوت و حتی متضاد در مورد شخصیت خودتان روبه رو شوید. زیرا هرکسی براساس شخصیت خاص خودش، به ارزیابی شخصیت فردی دیگر می پردازد. ولی این یک قاعده ی کلی است که فرد واجد اصالت خود، و فاقد رفتارهای تصنعی، معمولاً بیشترین شانس را دارد که حداقل از جنبه هایی در نظر دیگران، ‌جذاب جلوه کند. برای تقویت اصالت خود و پرهیز از نگرانی های افراطی در مورد جلب نظر دیگران، لازم است که قبل از هرچیز، روی افکار و خودگویی های خودتان در موقعیت های مختلف اجتماعی و بین فردی، کار کنید. این امر، فرآیند پیچیده ای است که مستلزم صرف تلاش مستمری از جانب شما می باشد. من یک کتاب برای دنبال کردن گام به گام این روند، به شما معرفی می کنم و امیدوارم که با دقت، آن را مطالعه کرده و سعی کنید که با تمرین مستمر، مهارت های ارائه شده در آن را در زندگی فردی و اجتماعی خود پیاده کنید: «زندگی عاقلانه» تألیف دکتر آلبرت الیس و رابرت هارپر.