پرسش :

چگونه خداى متعال مواهبى را بدون تلاش به انسان عطا مى كند؟

پاسخ :
گاهى اتفاق مى افتد كه انسان به دنبال چيزى نمى رود، ولى بر اثر يك سلسله تصادف ها،موهبتى نصيب او مى شود،اين حوادث گر چه در نظر ما تصادف است،اما در واقع و از نظر سازمان آفرينش حسابى در آن مى باشد.بدون شك،حساب اين گونه روزى ها از روزى هائى كه در پرتو تلاش و كوشش به دست مى آيند جدا است.آيا مى توان انكار كرد كه، نور آفتاب بدون تلاش ما به خانه ما مى تابد؟و يا باران و هوا بدون كوشش و فعاليت به سراغ ما مى شتابند؟آيا مى توان انكار كرد كه عقل و هوش،و استعدادى كه از روز نخست در وجود ما ذخيره شده، به تلاش ما نبوده است!؟ولى،اين گونه مواهبِ به اصطلاح باد آورده،و يا به تعبير صحيح تر مواهبى كه بدون تلاش،به لطف خدا، به ما رسيده،اگر با تلاش و كوشش خود از آن به طور صحيحى نگهدارى نكنيم،آنها نيز از دست ما خواهد رفت،و يا بى اثر مى ماند.حديث معروفى كه از على(عليه السلام)نقل شده كه فرمود:وَ اعْلَمْ يا بُنَيَّ أَنَّ الرِّزْقَ رِزْقانِرِزْقٌ تَطْلُبُهُ وَ رِزْقٌ يَطْلُبُك(1) «بدان فرزندم، روزى دو گونه است، يك نوع آن، همان روزى هائى است كه تو بايد به جستجويش برخيزى، و گونه ديگرش، روزى هائى است كه آن در جستجوى تو است و به سراغ تو مى آيد» نيز اشاره به همين حقيقت است.ولى به هر حال، نكته اساسى اين است كه: تمام تعليمات اسلامى به ما مى گويد: براى تأمين زندگى بهتر چه مادى و چه معنوى، بايد تلاش بيشتر كرد، و فرار از كار، به گمان مقسوم بودن روزى، غلط است.(2)

پی نوشتها:
1. نهج البلاغة (صبحي صالح)، ج1، ص404.
2.تفسير نمونه، ج9، ص 39.
منبع:سایت انوار طاها