پرسش :

والدين چگونه مي توانند الگوهايي براي آرامش كودكانشان باشند؟

پاسخ :
پدر و مادر هم مثل هر انسان ديگري روزهاي خوشي و غم دارند . مشکلات جزء جدا نشدني زندگي هر انساني است.
اما در خانواده و در مقابل فرزندان اين پدر و مادر هستند که بايد مراقب رفتارشان باشند و در صورت ناملايمات خارج از خانه و يا مشکلات داخلي بتوانند بر رفتارشان کنترل داشته باشند.
پدر و مادر در صورتي که کنترل رفتارخود را از دست بدهند ، پيغام بدي را به فرزندان منتقل مي کنند.
يک کودک در سن 8 سالگي آنقدر بزرگ شده كه بفهمد رفتار بدش شما را ناراحت كرده، اما شما بايد براي كنترل خشم خود كاري بكنيد. نيازي نيست كه خشم خود را به طور كامل بيرون بريزيد و رفتار پرخاشگرانه داشته باشيد تا به وي بفهمانيد رفتارش بد بوده و موجب ناراحتي‌تان شده است، زيرا فرزندان بويژه در سنين پايين تصور مي‌كنند هر كاري والدينشان انجام مي‌دهند درست است.
پس اگر مراقب رفتار خود نباشيد ، از رفتارهاي اشتباه شما نيز الگوبرداري مي‌شود و تصحيح آن بسيار دشوار خواهد بود.
در مقابل مي‌توانيد با صحبت كردن به او کمک کنيد. مثلا اگر برادرش را کتک زده است با صحبت کردن به او نشان دهيد كه كتك زدن برادر كوچكش كار بد و ناراحت‌كننده‌اي بوده و مطمئن باشيد تاثير اين كار بمراتب بيشتر از اين است كه در مقابل اين رفتارش او را هم كتك بزنيد تا بفهمد كار بدي كرده است.
در بسياري موارد ما خشم خود را كنترل مي‌كنيم تا از عواقب تشديد شدن و وخيم‌شدن جريانات جلوگيري كنيم، همان‌طور كه روي زمين يك ملحفه پهن مي‌كنيم تا از ساييده شدن پوست لطيف كودك به زمين زبر و خشن جلوگيري كنيم. نگذاريد كسي به شما بگويد بچه‌اي كه كتك نخورد ادب نمي‌شود ، زيرا وقتي شما با يك كودك يك تا 3 ساله چنين رفتار بدي مي‌كنيد انگار خود را تا حد او پايين آورده‌ايد و خودتان نياز به راهنمايي داريد تا بهتر رفتار كنيد.
در مقابل بهتر است به دنبال راهي براي پرت كردن حواس او و جلب توجهش به كار ديگري شويد تا از فرياد كشيدن يا هر كار بد ديگري خودداري كند.
در مورد كودكان بزرگ‌تر مي‌توانيد از شوخي كردن استفاده كنيد. يعني كاري را كه انجام داده وقتي در تنهايي با او قدم مي‌زنيد به گونه‌اي برايش تعريف كنيد كه برايش خنده‌دار باشد و ديگر نخواهد آن را مرتكب شود.
در مورد سنين پيش‌دبستاني يا دبستاني ترك كردن صحنه رمز موفقيت است. به جاي اين‌كه با ناراحتي شروع به تميز كردن فرش يا جمع كردن غذاهاي ريخته كنيد، در حدود 5 دقيقه او را تنها بگذاريد.
حتي مي‌توانيد بدون هيچ كلامي كمي از او فاصله بگيريد. از پنجره به بيرون خيره شويد يا لباس‌هايتان را از روي بند رخت جمع كنيد. مهم نيست دقيقا چه مي‌كنيد، بلكه مهم اين است كه به او زماني را مي‌دهيد تا خود را مورد بررسي قرار دهد و به دنبال راهي براي شروع دوباره گفتگو و ارتباط با شما باشد.
کودکان ما بسياري از رفتار ها را از ما مي آموزند ، پس بهتر است با حفظ آرامش در شرايط سخت به او کمک کنيم تا در ست رفتار کند.
منبع:سايت انوار طاها