پرسش :

دخترى به عقد مرد نابینایى در مى آید، و مدّتى (حدود 45 روز) پس از عروسى و زندگى مشترک و تمکین از زوج، او را ترک مى کند، دختر ادّعا مى نماید که آن مرد او را فریب داده، و برادرش را، که از نعمت بینایى کامل بهره مند است، در زمان عقد به عنوان زوج معرّفى کرده است. و تقاضاهاى متعدّدى تحت عنوان فسخ نکاح و طلاق به دادگاه‌هاى عمومى کشور تقدیم داشته که در یکى از پرونده ها، ادّعاى وى (فریب) مورد رسیدگى قرار گرفته و دادگاه حکم به ردّ دعواى وى و وجود علقه صحیح و شرعى زوجیّت دائم بین نامبردگان صادر کرده است، و تقاضاى طلاق وى نیز به دلیل امتناع زوج، و ایرادهاى شکلى رد شده است. زوجه پس از انقضاى حدود چهار سال با مرد دیگرى ازدواج کرده، و مرتکب زنا شده است. زانى نیز متأهّل و شرایط احصان را دارا بوده، و طبق تحقیقات انجام شده، از وضعیّت زن (زانیه) آگاه بوده است. آیا مشارٌالیها به لحاظ غیر محصنه بودن (دورى چهار ساله از زوج البتّه به اختیار خود) مشمول حدّ زناى غیر محصنه است؟ آیا مرد با توجّه به وضعیّت فوق الذّکر مشمول حدّ رجم است، یا به لحاظ شبهه، حدّ رجم از او درء مى شود؟ و در صورت اخیر، آیا حدّ جلد، یا تعزیر در مورد وى جارى مى گردد؟

پاسخ :
در فرض مساله زن به خاطر همان جدایى از شوهرش مشمول احکام محصنه نیست، و همچنین مرد، با توجّه به این که متمسّک به عقد ازدواج شده، و این خود یکى از دلایل شبهه مى باشد، او هم مشمول حکم محصن نیست، ولى هر دو به خاطر تقصیر در سوال از حکم مساله، و ارتکاب کار خلاف، مستحقّ تعزیرند.

منبع: makarem.ir