فلسفه و هدف از ازدواج از منظر اسلام را در سه امر می‎توان جستجو کرد: کمال، آرامش و بقای نسل گرچه فوائد زیادی بر آن مترتب است.
 

شخصیت انسان پس از ازدواج به یک شخصیت اجتماعی تبدیل می‎شود؛ زیرا در پرتو ازدواج و زندگی مشترک خود را به شدّت مسئول حفظ همسر و تامین نیازهای زندگی و تربیت فرزندان آینده تلقی می‎کند و تمام هوش و   ابتکار و استعدادهای خود را به کار می‎گیرد. بنابراین می‎توان ازدواج را مایه رشد و کمال انسان دانست. در واقع خداوند انسان را به گونه‎ای آفریده که بدون جنس مخالف ناقص است و با جنس مخالف کامل می‎شود. هر کدام از دو جنس از نظر روحی و جسمی به هم وابسته‎اند و با قرار گرفتن در کنار هم یکدیگر را تکمیل می‎کنند.
 

مهمترین نیازی که بر اثر ازدواج تامین می‎شود نیاز به آرامش و احساس امنیت و آسودگی است. این نیاز که در سرشت آدمی ریشه دارد چنان مهم است که خداوند در بیان فلسفه ازدواج می‎فرماید «از آیات و نشانه‎های خداوند آن است که برای شما از جنس خودتان همسرانی قرار دادیم تا در کنار آنان آرامش یابید.»
در اوایل جوانی احساس تنهایی بیهودگی و نداشتن پناهگاه انسان را فرا می‎گیرد. ازدواج و قرار گرفتن در کنار همسری شایسته و دلسوز این احساس را از بین می‎برد و او را به آرامش روحی می‎رساند. این احساس آرامش به ثبات فکری و روحی، وقار، احساس ارزشمندی و لذّت می‎انجامد.
 

یکی از ثمرات بزرگ ازدواج، وجود فرزند و بقای نسل آدمی است. تولید و تکثیر نسل را نباید کوچک و بی‎اهمیت شمرد؛ زیرا هدف آفرینش جهان، وجود انسان و پرورش و تکامل اوست. «تولید و پرورش انسان‌های خداپرست، نیکوکار و صالح، مطلوب خدای جهان آفرین است.»

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. امینی، ابراهیم، انتخاب همسر، تهران: انجمن اولیاء و مربیان، 1387.
2. پاک نژاد، رضا، ازدواج مکتب انسان سازی، قم: نشر اخلاق، 1374.
3. رشید پور، مجید، مراحل ازدواج در اسلام، تهران: انجمن اولیاء و مربیان، 1368.
4. صدری، سید ضیاءالدین، آیینه ازدواج و روابط همسران، تهران: انجمن اولیاء و مربیان، 1377.
5. مشکینی اردبیلی، علی اکبر، ازدواج در اسلام، ترجمة: احمد جنتی، قم: موسسه الهادی، مرکز چاپ و نشر قرآن کریم، 1385.
6. مصطفوی، جواد، بهشت خانواده، قم: دارالفکر، 1388.
7. مظاهری، علی اکبر، جوانان و انتخاب همسر، قم: پارسیان، 1390.

منبع: جوانان و انتخاب همسر، علی اکبر مظاهری، ناشر دفتر تبلیغات اسلامی، چاپ سوّم، 1374، ص 134-148.