آیات قرآن، از کلماتی تشکیل شده اند که انسان ها با آنها سخن می گویند و می نویسند؛ امّا چون قرآن، زبان و سخن معجزه آسای خالق است، در آن، مفاهیم و معانی بلندی وجود دارد که گاهی فهمش حتّی برای مردمان عصر نزول قرآن که عرب زبانان بودند، آسان نبود و برای درک معنا و مقصود آیات قرآن، از پیامبر(ص) توضیح می خواستند و ایشان هم آیات الهی را شرح و تفسیر می فرمود.
 

پس از پیامبر(ص) نیز با توجّه به دور شدن از عصر نزول، معنا و مراد حقیقی آیات قرآن و فضای نزول آنها، برای همگان معلوم و مشخّص نبود. از این رو، امامان شیعه که پس از پیامبر(ص) مفسّر حقیقی قرآن بودند، قرآن را تفسیر و تفسیرهای نادرست را رد می نمودند.
 

از سوی دیگر، مواردی از بلاغت ناب قرآن، چنان نبود که همه بتوانند آن را در یابند. این جا نیز پیامبر خدا و اوصیای او این بخش از معجزه الهی (بلاغت قرآن) را برای مردمان بیان می کنند.
 

اکنون مفسّران قرآن، مطابق قواعد و اصول دانش تفسیر، معنا و مفهوم آیات و نیز فصاحت و بلاغت آن را کشف و بازگو می کنند.
 

نمونه کوچک تر این موضوع، در ادبیّات فارسی دیده می شود. امروز فهم معنا و مقصود و نیز درک زیبایی ها و ظرافت های شماری از متون کهن فارسی مانند اشعار حافظ یا بوستان و گلستان سعدی، برای حتّی کسانی که مدارک تحصیلی بالا (مهندسی و دکتری) دارند نیز دشوار است و باید به افراد یا کتاب هایی که این متون را شرح و تفسیر کرده اند، مراجعه نمود.
 

بنا براین، برای راه یافتن به حقایق بلند قرآن که کتاب و معجزه الهی است، به تفسیر، آن هم به شیوه مفسّران حقیقی آن، نیازمندیم.
 

منبع: از قرآن بیشتر بدانیم، مهدی خسروی سرشکی، قم: انتشارات دارالحدیث، ص ۱۵۱ ـ ۱۵۲


در این زمینه حتما بخوانید:

روش صحیح تفسیر قرآن
دلایل نیاز به تفسیر قرآن
آیا به تفسیر قرآن نیاز داریم؟
ارزش علم تفسیر
معیارهاى تفسیر معتبر
منابع تفسیر قرآن
نگاه اهل بیت (ع) به توانایی دیگران در فهم و تفسیر قرآن