رسول خدا(ص) به تصریح قرآن کریم، اُمّى بود؛ یعنی کسى که خواندن و نوشتن نمى داند یا کسى که نمى نویسد.

با نزول آیات الهى، پیامبر(ص) به برخى از صحابه که سواد نوشتن داشتند و مورد اعتماد بودند، فرمان مى داد که آنها را بنویسند. آنان آیاتی را که رسول خدا بر آنها املا می کرد، بر پوست، استخوان هاى پهن شتر یا گاو (مانند کتف و دنده ها)، برگ خرما و یا سنگ هاى پهن سفید مى نوشتند و نسخه اى از آن را در خانه پیامبر(ص) و نسخه اى را نزد خود نگه مى داشتند.

بنا بر این، اصطلاح «کاتب وحی» به کسانی گفته می شود که قرآن را پس از نزول، با املای پیامبر(ص)، می نوشتند و به صورت مکتوب در می آوردند.