به طور حتم وضو حکمت و علل متعددى دارد که از دید ما مخفى مانده است؛ ولى آنچه به ذهن مى رسدف این است که: «وضو» داراى دو فایده روشن است: ۱ – فایده بهداشتى، ۲ – فایده معنوى.

از نظر بهداشتى شستن صورت و دست ها ـ آن هم چند بار در شبانه روز ـ اثر قابل ملاحظه اى در نظافت بدن دارد. مسح بر سر و روى پاها ـ که شرط آن رسیدن آب به موها یا پوست بدن است ـ سبب مى شود این اعضا پاکیزه بمانند. ضمن اینکه تماس آب با پوست بدن، اثر خاصى در تعادل اعصاب (سمپاتیک و پاراسمپاتیک) دارد.

از نظر معنوى چون با قصد قربت و براى رضاى خدا انجام مى گیرد، اثر تربیتى و اخلاقى دارد؛ زیرا مفهوم کنایى وضو این است که «از فرق تا قدم در راه اطاعت تو گام بر مى دارم».[۱] در این زمینه قرآن مجید مى فرماید:«إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ التَّوّابِینَ وَ یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِینَ»؛ «خداوند توبه کنندگان را دوست دارد و پاکیزگان را [نیز]دوست دارد».[۲]

«طهارت» در آیه معناى گسترده اى دارد که هر گونه پاکیزگى مادى و معنوى را شامل مى شود.

گرفتن وضو براى برخى کارها (مانند نماز)، واجب مى باشد و براى دسته اى دیگر مستحب است.
 
پی نوشت ها:
[۱] – تفسیر نمونه، ج ۴، ص ۲۹۱٫
[۲] – بقره۲، آیه ۲۲۲٫

منبع: احکام وضو، غسل و تیمم (مطابق با نظر ده تن از مراجع عظام)، سید مجتبى حسینى، نهاد نمایندگى مقام معظم رهبرى در دانشگاه ها، دفتر نشر معارف، 1387.