پاسخ از حجت الاسلام سیدعلیرضا تراشیون (کارشناس و مشاور تربیت کودک و نوجوان):

الف. تغافل یا نادیده گرفتن
اگر یک موقع فرزند ما این موضوع را تعریف کرد، اوّلین کار در اینجا این است که ما باید از یک اصل مهم در تربیت به نام “تغافل“ یا نادیده گرفتن استفاده کنیم؛یعنی گویی اصلاً این را نشنیده‌ایم و به آن توجّهی نکنیم.
والدین باید مراقب باشند که به هیچ وجه روی این موضوع تکیه نکنند تا در ذهن فرزند ما ماندگار نشود و از یاد او برود. وقتی ما به فرزند خود عتاب می‌کنیم و با او مستقیماً برخورد می‌کنیم، ممکن است آن تصاویر یا رفتار نادرست در او نهادینه شود و ماندگاری آن در ذهن او بیشتر شود. بنابراین، باید از روش حواس‌پرتی استفاده ‌کنیم.

ب. تجدید نظر در دوستان
بحث همبازی خیلی مهم است. ما برای همبازی سه شرط قائلیم که عبارت است از: هم سن بودن، هم‌جنس بودن و کفویّت دو خانواده از لحاظ فرهنگی. اگر ما ببینیم که همبازی فرزند ما، همبازی مناسبی نیست، یعنی خانواده‌ی او از لحاظ فرهنگی با ما همخوانی ندارند، باید در آن تجدید نظر کنیم.
این اعتراف او می تواند برای ما یک هشدار و یک زنگ خطر باشد که دوست فرزند ما دوست مناسبی نیست؛ بنابراین، باید در انتخاب دوست دقّت‌ بیشتری را داشته باشیم.

ج. رفتار عادّی داشته باشید!
نگاه ما نباید نسبت به فرزندمان تغییر کند؛ مثلاً نباید به او بگوییم من از تو انتظار نداشتم و فکر نمی‌کردم تو چنین بچّه‌ای باشی! همان نادیده گرفتن در این‌جا شاید بهترین شیوه باشد برای این‌که ما بتوانیم با فرزند خود رفتار مناسبی را در آینده هم داشته باشیم.
طوری رفتار نکنیم که فرزند ما دچار پنهان کاری شود و اگر مرتبه‌ی بعد کاری انجام داد یا چیزی دید، دیگر به ما بگوید؛ بلکه باید ارتباط ما با فرزندان کاملاً عادی باشد. گاهی اوقات وقتی سرانجام فرزندان به این موضوعات می‌رسد، در حقیقت به این دلیل است که ما در تربیت کوتاهی کرده‌ایم و یک مقدار هدایت این سکّان تربیتی از دست ما خارج شده که چنین اتّفاقی افتاده است.