پاسخ از حجت الاسلام سیدعلیرضا تراشیون (کارشناس و مشاور تربیت کودک و نوجوان):

مادرها به عنوان مدیر خانواده دوست دارند که ارتباط عاطفی بین فرزندانشان عمیق باشد؛ لذا وقتی بچّه ها در دوران کودکی باهم دعوا می‌کنند، مادرها نگران رابطه‎ی عاطفی آن‌ها در آینده می‌شوند.  
در اینجا چند نکته قابل توجّه است:

توجّه به نیاز فرزند
نکته‌ی اوّل این است که وقتی پسر از مادر خود درخواست آب می‌کند، در واقع دوست دارد که مادر برایش آب بیاورد؛ حال اگر خواهر برای او آب بیاورد، آن را دخالت می‌داند و رفتار ناشایست انجام می‌دهد. درست است که خواهر در این‌جا می‌خواهد محبّت کند، ولی بچّه در آن لحظه نیاز به محبّت مادر دارد.
مادر باید در اینجا زمینه‌ی ارتباط عاطفی را برقرار کند؛ به این صورت که اگر بچّه درخواست آب کرد، به او بگوید: پسر گلم! دوست داری خواهرت آب بیاورد؟! با این سؤال زمینه فراهم می‌شود که برادر آن برخوردهای ناشایست را با خواهر خود نداشته باشد.

رعایت عدالت
مورد دیگری ‌که محبّت خواهر و برادر را افزایش می‌دهد، رعایت عدالت توسط والدین است؛ شاید دیده باشید که وقتی پدر وارد خانه می‌شود، دختر‌ها زود تر از پسرها به استقبال می‌روند و بیشتر مورد توجّه  قرار می‌گیرند. این رفتارها باعث می‌شود که برادر احساس بدی نسبت به خواهر خود داشته باشد. امّا اگر پدر عدالت را رعایت ‌کند و در موقع ورودش به خانه تمام بچّه‌ها را مورد توجّه قرار دهد، دیگر شاهد آن رفتارها نخواهیم بود.

پرهیز از قضاوت و سرزنش
نکته‌ی سوّم این است که والدین نباید بین فرزندان خود قضاوت کنند؛ مثلاً اگر برادر با خواهرش رفتار نامناسبی انجام داد، نباید او را جلوی خواهرش مورد سرزنش قرار دهند. ما همیشه به والدین توصیه می‌کنیم که بین فرزندانشان قضاوت نکنند؛ بلکه اگر اختلافی پیش آمد، آن را حل و فصل کنند.