پاسخ از حجت الاسلام سیدعلیرضا تراشیون (کارشناس و مشاور تربیت کودک و نوجوان):

در دستورات شرعی ما آمده است که اگر کسی به ما نگوید که او را برای نماز صبح بیدار کنیم، ما هم نباید این کار را بکنیم؛ امّا پدر و مادر که مدیریت خانه و تربیت فرزندان را در اختیار دارند، نباید نسبت به نماز خواندن فرزندشان بی تفاوت باشند.

رفع موانع توسّط والدین
والدین باید عوامل خواب آلودگی بچّه ها را رفع کنند و خواب آن ها را مدیریت نمایند. به عنوان مثال، اگر بچّه ای ساعت یک نیمه شب می‌خوابد، معلوم است که در ساعت پنج صبح بیدار نمی شود؛ امّا اگر شرایط به گونه ای است که همه در ساعت ده شب می‌خوابند، و یا اگر پدر و مادر هم نمی‌خوابند زمینه خواب را برای بچّه ها فراهم می‌کنند، در این صورت در ساعت پنج صبح، بچّه ها هفت ساعت از خوابشان را انجام داده اند و با یک بار صدا زدن آرام، از خواب بیدار می‌شوند. وقتی ما این رفتار را مدیریت کنیم، می‌بینیم که او به موقع بیدار می‌شود.

نظر خواهی از فرزندان
نکته بعد این است که ما گاهی اوقات باید در یک فضای دوستانه این اجازه را به صورت کلّی از فرزندان بگیریم؛ مثلاً به او بگوییم که آیا برای نماز صبح خودت بیدار می‌شوی و یا این که ساعت کوک می‌کنی؟ نظر خودت چیست؟ یعنی ما او را به جایی برسانیم که خودش از ما درخواست کند بیدارش کنیم. ولی از آن طرف هم زمان بندی برای خواب بچّه ها را باید داشته باشیم؛ به عنوان مثال، برای یک کودک هفت یا هشت ساله، حدوداً هفت یا هشت ساعت خواب کافی است.