پاسخ از حجت الاسلام سیدعلیرضا تراشیون (کارشناس و مشاور تربیت کودک و نوجوان):

در آن زمان معمولاً دایه را در دو سال اوّل برای شیر دادن به کودک می‌گرفتند و به او دستمزدی می‌دادند. چون بچّه ها در آن سنین دلبستگی زیادی به والدین نداشتند، لذا این کار تاثیرات منفی نمی‌گذاشت و در عین حال این دایه ها رفتارهای خیلی خوبی با این بچّه ها داشتند. در روایات نیز شرایطی را برای گرفتن دایه بیان شده است؛ از جمله این که اخلاقش خوب باشد و حبّ اهل بیت در او باشد.

وابستگی، بدون دلبستگی
زمانی که بچّه ها به دنیا می‌آیند، وابستگی زیادی دارند و این وابستگی ها از جنس وابستگی های فیزیکی است؛ مثلاً اگر مگسی بر روی بینی بچّه بنشیند، او نمی‌تواند با این مگس مقابله کند و باید کسی این کار را برای او انجام دهد؛ ولی جالب این است که در عین حال که در اوج وابستگی است، دلبستگی او در پایین ترین حد است.

گرفتن دایه در مواقع ضروری
در آن زمان، همه ی افراد نیز فرزندان خود را به دایه نمی‌دادند؛ بلکه برخی از مادران به خاطر یک سری از مشکلات، مثل نداشتن شیر، سفرهای طولانی مدّت، مناسب نبودن اوضاع اجتماعی یا زیاد بودن تعداد فرزندان، دایه ای می‌گرفتند تا به فرزند آنها شیر بدهد.