رؤیت حضرت مهدی (عج) در عصر غیبت کبری به سه صورت ممکن است:
الف) در عالم خواب؛
ب) در حال مکاشفه؛
ج) در حال بیداری.
که در حال بیداری از نظر کیفیت و نحوۀ دیدار سه گونه دارد: 

1. دیدار با حضرت با عنوان غیرحقیقی؛ به گونه‌ای که دیدارکننده هنگام ملاقات و بعد از آن، هیچ‌گونه توجهی به شخص حضرت ندارد و ایشان در این دیدار، فردی عادی و ناشناس تلقی می‌شود. این رؤیت ممکن است برای بسیاری از افراد به‌طور تصادفی و ناشناس رخ دهد و حضرت با افراد برخورد داشته باشد، ولی هرگز او را نمی‌شناسند.

2. دیدار حضرت همراه با شناخت؛ یعنی شخص دیدارکننده حضرت را به هنگام دیدار بشناسد. این نوع رؤیت، بسیار اندک و انگشت‌شمار است؛ زیرا چنین رؤیتی با فلسفۀ غیبت منافات دارد و در عصر غیبت، اصل بر این است که حضرت از چشمان مردم پنهان باشد، مگر در مواردی که مصلحت مهم‌تری اقتضا کند و حضرت بنابه مصالحی خود را بشناساند که این نوع دیدار فوق‌العاده اندک است؛

3. رؤیت حضرت در حال غفلت از حضور امام «عجل‌ الله‌ تعالی‌ فرجه‌ الشریف»؛ یعنی شخص امام «عجل‌ الله‌ تعالی‌ فرجه‌ الشریف» را ملاقات می‌کند، ولی در آن حال به حضور حضرت توجهی ندارد و وی را فردی عادی می‌پندارد، اما پس از ملاقات با توجه به دلایل و شواهد موجود، یقین پیدا می‌کند که وی امام عصر «عجل‌ الله‌ تعالی‌ فرجه‌ الشریف» بوده است.

بیش‌تر تشرفاتی که در کتاب‌ها نقل شده است، از این نوع است و نشناختن نیز یا به دلیل غفلت شخص دیدارکننده در آن حال است و یا به دلیل این‌که حضرت در او تصرفات تکوینی و ولایی کرده و اجازۀ شناخت را به وی نمی‌دهد؛ ولی بعد از جدایی، از قراین دیگر قطع پیدا می‌کند که وی امام بوده است. اما تشخیص صدق و کذب چنین رؤیت‌هایی، به دلیل یقینی و صدق گوینده نیاز دارد. چنین ادعاهایی از افراد ناموثّق و بی‌تقوا پذیرفتنی نیست و اصل بر تکذیب مدعی چنین دیدارهایی است، مگر این‌که به صحت گفتار وی یقین داشته باشیم.

منبع: hawzah.net