پاسخ از حجت الاسلام سیدعلیرضا تراشیون (کارشناس و مشاور تربیت کودک و نوجوان):

ابتدا ما باید ببینیم که آیا آن اسباب بازی، قابلیّت بازی کردن بچّه را در آن سن، داشته است یا نه. یک موقع ممکن است که در نگاه ما اسباب بازی مناسب باشد، امّا در واقع مناسب نیست. من نمی گویم که اگر زود خراب شود، نا مناسب می شود. امّا گاهی اوقات بچّه ها تا یک سنّی نمی توانند با اسباب بازی مثل عروسک بازی کنند؛ مثلاً بچّه های زیر یک سال و نیم، خیلی با عروسک نمی توانند بازی کنند؛ لذا سریع آن را خراب می کنند. 

گاهی اوقات فرزندان کارایی یک اسباب بازی را نمی دانند یا محیط برای آنها فراهم نیست. مثلاً ما می رویم و یک تریلی برای بچّه می خریم؛ از این تریلی هایی که می شود خاک روی آنها ریخت؛ بعد این ماشین را به خانه می آوریم و روی زمین یا روی فرش می گذاریم و می گوییم که بازی کند. خب در همان اوّل بچّه تریلی را می کَند و آن طرف می اندازد و چرخ هایش را نیز از هم جدا می کند و این طرف می اندازد. حال اگر شما همین ماشین را در حیاط یا در باغچه ببرید، می بینید که چطور با این ماشین می تواند به خوبی بازی کند.

ما می خواهیم بگوییم که گاهی اوقات نباید نگران باشیم؛ امّا از یک جهت هم باید نگران باشیم و آن وقتی است که اسباب بازی را در اختیار بچّه ی خود گذاشته ایم، ولی او در سنّی نیست که بتواند با آن بازی بکند یا بسترش فراهم نیست که با آن بازی کند.

بعضی از بازی ها، گروهی است؛ مثلاً اگر والدین منچ را خریداری کنند و در اختیار بچّه قرار دهند. بعد از یک مدّت می بینید که مهره های آن یک طرف ریخته، صفحه ی آن یک طرف پرت شده و در کل خراب شده است. خب چرا؟ چون این بازی یک کار گروهی است و بچّه آن را تک نفره نمی تواند، بازی کند. پس به مرور زمان سریع این بازی را خراب می کند و از بین می برد و غیر از ریخت و پاش هم چیزی برای والدین ندارد.