پاسخ از حجت الاسلام سیدعلیرضا تراشیون (کارشناس و مشاور تربیت کودک و نوجوان):

ما شکلی از تنبیه ها را به صورت تنبیه های بدنی داریم و یک شکل از تنبیه ها نیز به نام تنبیه های تربیتی است؛ البته در روایت [ی که اشاره به نماز نخواندن بچّه ها در سنّ] نه سال دارد، اتفاقا اشاره به تنبیه بدنی شده است؛ ولی نه این که تنبیه بدنی از سر دل خنکی باشد؛ مثلا او را بزنیم تا لذّت ببریم!

بعضی از والدین بچه ها را به این صورت تنبیه می کنند؛ یعنی آنها را می زنند و بعد هم می گویند که دلم خنک شد! حتی تنبیه هم باید به گونه ای باشد که به بچّه آگاهی بدهد؛ یعنی وقتی بچّه ی من نماز نمی خواند، خیلی آرام به پشت کتف او می زنم و به او می گویم که این حرکت تو من را خیلی ناراحت کرد.

اسلام این حرکت را تنبیه می داند. [توجّه داشته باشید که تنبیه] نباید دیه آور باشد، نباید سرخ شود، نباید کبود شود. امّا در چه زمانی [مجاز به این کار هستیم]؟ وقتی که همه ی راه ها را رفته باشیم. امروزه کارشناسان تربیتی می گویند که تنبیه آخرین راه است؛ یعنی همه راه ها را برویم و وقتی دیدیم که نتیجه ای نگرفتیم، [آن وقت اقدام به تنبیه کنیم].

حالا راه های قبلی چیست؟ همان چیزی است که احتیاج به زمان بیشتری دارد تا من بگویم که راه های قبلی چیست؛ بعد با هم برسیم به راه آخر که تنبیه باشد. وقتی دیدیم که تمام این راه ها جواب نداد، آن وقت اگر به  پشت کتف او هم زدیم و آن اوج ناراحتی خودمان را نسبت به رفتار نامطلوب، به او فهماندیم، [این نوع تنبیه] اشکالی ندارد.
​​​​​​​
​​​​​​​سایر پرسش های تربیتی: