بسمه تعالى: مقصود از کلمه (أَرْبَابًا) «خدایان» نیست «رب» به معناى صاحب و سرپرست است که آنها خیال مى کردند که خدا اداره جهان و یا امر حلال و حرام را به فرشتگان و یا پیامبران سپرده است. و قرآن این نظر را نفى مى کند و تدبیر جهان و دستگاه تشریع را به دست خدا مى داند. از این بیان روشن مى شود که این آیه منافاتى با توسل ندارد چون ما امامان را مدبران مستقل جهان و یا صاحبان تشریع که حلال و حرام دست آنها باشد نمى دانیم. والله العالم