پرسش :

تلاوت سوره کافرون چه فضیلتی دارد؟

پاسخ :
روایات فراوانی که درباره فضیلت این سوره وارد شده حاکی از اهمّیّت فوق‌العاده محتوای آن است، از جمله در حدیثی پیامبر صلّی الله علیه و آله فرمود:
«مَن قَرَأَ قُلْ یَا أَیُّهَا الْکَافِرُونَ فَکَأَنَّما قَرَأَ رُبعَ القُرآنِ وَتَباعَدَت عَنهُ مَرَدَةُ الشَّیاطِینِ وَبَرَأَ مِنَ‌الشّرکِ وَیُعافی مِنَ الفَزَعِ الأکبَرِ؛ هر که سوره «قل یا ایّها الکافرون» را بخواند، گویی ربع قرآن را خوانده، شیاطین طغیانگر از او دور می‌شوند، از شرک پاک می‌گردد و از فزع (روز قیامت) در امان خواهد بود».(1)
تعبیر «ربع القرآن» شاید بدان است که حدود یک چهارم قرآن مبارزه با شرک و بت‌پرستی است و عصاره آن در این سوره آمده، و دور شدن شیاطین سرکش بدان است که در این سوره دست رد بر سینه مشرکان زده شده و می‌دانیم که شرک مهم‌ترین ابزار شیطان است.
نجات در قیامت نیز در درجه اوّل در گرو توحید و نفی شرک است، همان مطلبی که این سوره بر محور آن دور می‌زند.
 
در حدیث دیگری می‌خوانیم که مردی خدمت پیامبر صلّی الله علیه و آله آمد و عرض کرد: ای رسول خدا، آمده‌ام چیزی به من بیاموزی که هنگام خواب بخوانم، فرمود:
«إذا أخَذتَ مَضجَعَکَ فَاقرَأْ قُلْ یَا أَیُّهَا الْکَافِرُونَ ثُمَّ نَمْ عَلی خاتِمَتِها فَإنَّها بَراءَةٌ مِنَ‌الشّرکِ؛ هنگامی که به بستر رفتی سوره قل یا ایّها الکافرون بخوان، سپس بخواب که این بیزاری از شرک است».(2)
 
و در روایتی آمده که پیامبر به جبیر بن مطعم فرمود: «آیا دوست داری هنگامی که به سفر می‌روی از نظر زاد و توشه از بهترین یارانت باشی؟»
گفت: آری، پدرم و مادرم فدایت ای رسول خدا!
فرمود: این پنج سوره را بخوان: «قُلْ یَا أَیُّهَا الْکَافِرُونَ»، «إِذَا جَاءَ نَصْرُاللَّهِ وَالْفَتْحُ»، «قُلْ هُوَاللَّهُ أَحَدٌ»، «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ»، «قُلْ أَعُوذُ بِرَبّ النَّاسِ» و قرائت خود را با «بسم‌اللّه الرّحمن الرّحیم» آغاز کن».(3)
 
و در حدیثی امام صادق علیه السلام فرمود: «پدرم می‌گفت «قُل یَا أَیُّهَا الکَافِرُونَ» ربع قرآن است و چون از تلاوت آن فارغ می‌شد می‌فرمود:
«أعبُدُ اللّهَ وَحدَه أعبُدُ اللّهَ وَحدَهُ؛ من تنها خدا را عبادت می‌کنم، من تنها خدا را عبادت می‌کنم».(4)
 
پی‌نوشت:
1- مجمع‌البیان، ج 10، ص 551
2- مجمع‌البیان، ج 10، ص 551
3- همان
4- همان

منبع: فضیلت سوره‌های قرآن (برگرفته از تفسیر نمونه)؛ مهدی دربانی، قم: امام علی بن ابی‌طالب (ع)، ۱۳۸۹.