مرگ مغزى یکى از مواردى است که در علم پزشکى همواره مورد سؤال بوده است، بیماران مرگ مغزى در علم پزشکى افرادى هستند که دچار توقف تمامى فعالیتهاى شناخته‌شدۀ مغزى شده‌اند و لیکن قلب و بعضى از ارگانهاى دیگر بدن به کار خود ادامه مى‌دهد، تنفس در این بیماران متوقف شده و با استفاده از دستگاه تنفس دهنده ( رسپیراتور) مى‌توان تنفس را برقرار کرد، تمامى اینگونه بیماران در فواصل زمانى چند ساعت تا چند ماه نهایتاً دچار ایست قلبى و مرگ خواهند شد، آیا مى‌توان با توجه به فروض ذیل، اینگونه بیماران را از دستگاه تنفس دهنده جدا نمود: الف- هزینۀ سنگین دستگاههاى تنفس دهنده. ب- استهلاک این دستگاهها به صورتى که در موارد ضرورى‌تر کارآیى کافى را نخواهد داشت. ج- تحمل اضطراب و انتظار طولانى خانوادۀ بیمار، در حالى که بیمار آنها بهبود نخواهد یافت. د- وجود بیمارى که شانس بهبودى بیشترى داشته باشد و همزمان محدودیت در تعداد دستگاههاى تنفس دهنده وجود داشته باشد.