پرسش :

اگر امام زمان در میان بشر ظاهر بودند، در یکی از شهرهای جهان زندگی می‌کرد و رهبری دینی مسلمین را به عهده داشت، و با همین روش به زندگی ادامه می داد تا هنگامی که اوضاع عالم مساعد می شد، با شمشیر قیام می نمود و دستگاه کفر و ستم را برمی‌چید،‌ این فرض چه مانعی داشت؟


پاسخ :
این فرضیه‌ی خوبی است ولی باید حساب کرد که چه نتایج و عواقبی را در بر دارد. موضوع را باید طبق جریان عادی، تشریح کرد:

چون پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) و ائمه اطهار (علیهم السلام) کرارا گوشزد مردم کرده بودند که دستگاه ظلم و ستم، عاقبت به دست مهدی موعود، برچیده می‌شود، کاخ‌های بیدادگری را واژگون خواهد نمود، از این جهت، وجود مقدس امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) همواره توجه دو دسته مردم واقع می شد: یکی مظلومین و ستم دیدگان که متاسفانه همیشه عده آنان زیاد بوده و هست و آنان بقصد تظلم و امید و حمایت و دفاع، دور وجود امام زمان (علیه السلام) اجتماع نموده تقاضای نهضت و دفاع می نمودند، و همیشه گروهی کثیری اطرافش را احاطه نموده انقلاب و غوغایی برپا بود.

دسته دوم زورگویان و ستمکاران خونخوارند که بر ملت محروم تسلط یافته و در راه رسیدن به منافع شخصی و حفظ مقام خویش از هیچ عمل زشتی پروا ندارند، حاضرند تمام ملت را فدای مقام خود کنند، این گروه چون وجود مقدس امام را سد راه منافع و مقاصد شوم خود تشخیص می دادند و ریاست و فرمانروایی خویش را در خطر می‌دیدند، ناچار بودند وجود مقدس آن جناب را از میان بردارند و خودشان را از این خاطر بزرگ برهانند و در این تصمیم اساسی که حیاتشان بدان بسته بود با هم متحد شده تا ریشه‌ی عدالت و دادخواهی را قطع نمی‌کردند هرگز از پای نمی‌نشستند.

لذا یکی از حکمت های غیبت امام زمان  (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) حفظ جان شریف ایشان می‌باشد تا زمانی که آمادگی جهانی برای ظهور ایشان فراهم شد، با ظهور نورانی خویش، داد مظلومان را از ستمگران بستانند و حکومت عدل الهی را در جهان برقرار نمایند.

منبع: مرکز مطالعات شیعه