پرسش :

من یه پسرى هستم که چند مورد خواستگارى ناموفق داشته ام و در تمام موارد با پاسخ منفى دختر روبه رو بوده ام مى خواستم ببینم چرا تا کنون نتوانسته ام به هدفم (یعنى پاسخ مثبت به تقاضاى ازدواج با دختر مورد علاقه ام) دست یابم؟ چه رفتار یا باورهایى مانع از دسترسى به این هدف مى شود؟ لطفا مرا راهنمایى کنید.


پاسخ :
باورهاى غیرمنطقى درباره انتخاب همسر مى تواند مانع از یک گزینش صحیح شود که آنها را با هم مرور مى نماییم. این موضوع که به طور وسیع در پیشینه تجربى در زمینه انتخاب همسر نادیده گرفته شده، مربوط به نقش و تأثیر باورهاى شخصى در فرایند انتخاب همسر مى باشد و از بررسى سوابق موجود در زمینه نقش باورها در انتخاب همسربه دست آمده است. این باورها عبارتند از:

1. اعتقاد به این که من فقط مى توانم عاشق 1 نفر باشم: شخصى که داراى این عقیده است گمان مى کند که تنها یک نفر در دنیا براى ازدواج با او مناسب است. این تفکر بسیار شبیه این عقیده است که ما جایى در دنیا همزاد و یا نیمه دومى داریم که با ازدواج با او همه چیز به تکامل مى رسد. این افکار غالباً غیرمنطقى هستند، چرا که باید به هنگام رو به رو شدن با تنها فرد به خصوص، او را شناخت. البته چگونه این دیدگاه به سرانجام مى رسد روشن نیست. همچنین شاید این عقیده دعوت به انتظار غیرفعالى باشد براى رسیدن به دقیقه اعجاز برانگیزى که چشم انداز یک ازدواج خوب را نوید مى دهد.

2. اعتقاد به این تفکر که «تا زمانى که فردى کامل براى زندگى پیدا نکنم، نباید ازدواج کنم». کسى که این اعتقاد را داشته باشد شاید براى تصمیم گرفتن براى ازدواج دچار محدودیت شود چرا که هیچ فردى کامل نیست و شاید براى پیدا کردن چنین فردى باید زمانى طولانى صرف شود.

3. کسى که این گونه فکر مى کند: «تا زمانى که نتوانم به خودم به عنوان یک همسر اعتماد کنم، نباید ازدواج کنم». این اعتقاد نیز محدودکننده و غیرمنطقى است از آن جهت که هیچ کس کامل نیست و احساس کامل بودن به عنوان یک همسر را نخواهد داشت. احساس آمادگى براى ازدواج ضروریست، اما شاید اشخاصى را براى تصمیم گیرى درباره ازدواج دچار اضطراب کند.

4. کسى که این چنین مى اندیشد: «ما باید قبل از ازدواج ثابت کنیم که ارتباط مؤثرى خواهیم داشت». براى کم کردن محدودیت این تفکر مى توان این گونه اندیشید که هیچ راهى براى تضمین خوشبختى پیش از ازدواج میسر نمى باشد.

5. کسى که چنین بگوید: «عاشق کسى شدن براى من دلیل کافى براى ازدواج است». جامعه غربى عشق رمانتیک را به عنوان شرطى لازم براى ازدواج ارزشمند مى شمارد. در واقع، اشخاص کمى هستند که ازدواج را بدون عشق تصور کنند. اگر عشق به عنوان تنها معیار در نظر گرفته شود، سایر توانایى هاى اساسى فردى و بین فردى از نظر دور خواهد ماند.

6. کسى که عقیده دارد: «اگر من و همسر آینده ام قبل از ازدواج با هم زندگى کنیم، شانس و خوشبختى مان را افزایش خواهیم داد!». مرور سوابق همزیستى و موفقیت هاى بعدى در ازدواج نشان داده است که افرادى که قبل از ازدواج با هم زندگى مى کنند آمادگى بیشترى را براى نارضایتى از زندگى و جدایى دارا مى باشند در مقایسه با کسانى که با هم همزیستى نکرده اند. این ارتباط معمولاً با خصوصیات کسانى که همزیستى مى کنند به نسبت کسانى که همزیستى نمى کنند مشکلات بیشترى در رابطه با تعهد دارند و تمایل کمترى براى ارزشمند شمردن ازدواج و نگرش مثبت ترى نسبت به طلاق دارند.

7. کسى که این گونه مى اندیشد: «من باید با کسى ازدواج کنم که خصوصیات شخصیتى او متضاد با خصوصیات من باشد». اگر چه تفکر رایج مبنى بر آنکه افراد با خصوصیات کاملاً متفاوت مى توانند کامل کننده ى ضعف ها و قوت هاى یکدیگر باشند، اما فاکتورهاى پیش بینى کننده ى موفقیت در ازدواج نشان مى دهند که قویترین عامل خوشبختى، همانندى در ارزش ها، نگرش ها و خصوصیات شخصى است.

8. این عقیده که انتخاب یک همسر باید ساده باشد و این انتخاب حامل یک شانس و یا اتفاق است. بنابراین فرد شاید تصور کند که براى انتخاب همسر به جاى عمل کردن باید در انتظار یک اتفاق بماند. چنین فردى در انتظار شانسى براى دیدار و عشق در اولین نگاه است بدون آنکه از تفکر محتاطانه آمادگى لازم، یا انجام عملى براى نزدیک تر شدن به هدف ازدواج کمک گرفته شود.

مواردى که عنوان شدند فقط تعدادى از نگرش ها و باورهاى غیرمنطقى افراد نسبت به انتخاب همسر مى باشند. نحوه ى نگرش افراد نسبت به فرایند انتخاب همسر امرى بسیار حیاتى است و همچنین با درک شیوع باورهاى غیرمنطقى و محدود کننده درباره انتخاب همسر در میان افراد مجرد زن و مرد، در صورتى که این نگرش ها و عقاید نادرست و غیرمنطقى افراد تغییر یابند و در جهت صحیح هدایت شوند، شاهد افزایش ازدواج هاى مؤق در جامعه خواهیم بود.

مطمئن باشید کسى که در امر ازدواج از «تصمیم گیرى عقلانى» استفاده نماید کمترین پشیمانى در آینده را خواهد شد.

در پایان توجه شما را به روایتى از پیامبر صلى الله علیه و آله جلب مى کنیم: «آنچه از دنیا نصیب تو باشد، اگر ناتوان هم باشى، به تو مى رسد و آنچه به زیان تو باشد، به زور نمى توانى آن را از خود دور کنى. هرکس به آنچه از دستش رفته امید نداشته باشد، آسوده است و هرکس به آنچه خداوند روزى اش کرده، خرسند باشد، شادمان مى گردد».1
 
پی نوشت:
1. الامالى، ص 225 و 393.

منبع: خواستگارى، محمدرضا احمدى، نهاد نمایندگى مقام معظم رهبرى در دانشگاهها، دفتر نشر معارف، 1390.