در بعضى از مناطق زیارتگاه هایى به نام بعضى از ائمه معصوم: وجود دارد که مردم به آنجا رفته و از آنان طلب شفا و حاجت مى کنند. یکى از کارهایى که توسّط بعضى از این زیارتگاه ها انجام مى گیرد و ملاک حق و باطل مى باشد، این است که سنگ مخصوصى که طبق نظر آنها ویژگى هاى خاصى دارد را به عنوان وسیله قضاوت فرض نموده و خطاب به آن زیارتگاه مى گویند: اگر حق با شخص «الف» است این سنگ به راحتى از جا بلند شود اگر حق با او نیست سنگ محکم و استوار بماند، بعد از این که نیّت کرد آن را حرکت مى دهد و طبق این عمل قضاوت کرده و دو طرف را ملزم مى کنند که به این قضاوت پایبند باشند. البتّه این کار به دو صورت انجام مى گیرد: در مقابل طرفین دعوى و به طور مخفیانه. در ضمن مقدارى پول بابت این کار از طرفین اخذ مى شود. یکى دیگر از کارهایى که توسّط این زیارتگاه ها انجام مى شود این است که خطاب به آنها مى گویند اگر شفاى فلانى در فلان کار است، سنگ به راحتى تکان بخورد. لطفاً بفرمایید: الف) آیا چنین زیارتگاه هایى اصالت دارد؟ ب) اکتفا به این کار در تعیین حق و ناحق چه حکمى دارد؟ ج) در صورتى که مردم علم به استفاده بانى این زیارتگاه ها از پول هاى نذرى داشته باشند آیا مى توانند به خاطر زیارتگاه پول در آن بریزند؟ د) تصرّف بانى این زیارتگاه در پول و دیگر اموال چه حکمى دارد؟ هـ) اگر شخصى مریض شود به او مى گویند «یک گوسفند بردار و به این زیارتگاه برو، والا اصلاً خوب نخواهى شد» آیا این حرف صحیح است؟ و) آیا منکرین وجود چنین زیارتگاه هایى مرتکب کار بدى شده اند؟ ز) بر فرض حقانیت چنین اماکنى آیا نذر مربوط به آنها را حتماً باید در همان مکان انجام دهند یا در خانه شخصى نیز کفایت مى کند؟ ح) اگر اصل این کار اشکال دارد وظیفه مردم خصوصاً طلّاب در مقابل این عمل چیست؟ آیا مى توانند مخالفت علنى کنند یا راه دیگرى وجود دارد؟