لطفاً معناى حدیث زیر را توضیح دهید: قال ابوعبدالله: یا أبا عبدالله (عنوان البصرى)! لیس العلم بالتعلّم إنّما هو نور یقع فی قلب من یرید الله تبارک وتعالى أن یهدیه، فإن اردت العلم فاطلب أولاً فى نفسک حقیقة العبودیة، واطلب العلم باستعماله واستفهم الله یفهمک، قلت (بصرى) یا شریف! فقال؛ قل: یا أباعبدالله. قلت: یا أبا عبدالله، ما حقیقة العبودیة؟ قال: ثلاثة أشیاء: أن لا یرى العبد لنفسه فیها خوّله الله ملکاً لأن العبید لا یکون لهم ملک یرون المال مال الله یضعونه حیث أمرهم الله به ولا یدبّر العبد لنفسه تدبیراً وجملة اشتغاله فیما أمره تعالى به ونهاه عنه. فإذا یر العبد لنفسه فیما خولّه... تا آنجا که مى گوید فهذا اوّل درجة التّقى». توضیح امام (علیه السلام) فقط درباره عاقبت امر است درباره خود مطلب صحبتى نکرده و شاید بنده نمى فهم شما توضیح دهید و اگر مى شود یک راه کار عملى (نه نظرى) بیان فرمایید.