دختری هستم ۳۱ ساله که چند سال پیش ازدواج کردم ولی در دوران عقد از هم جدا شدیم. خیلی افسرده بودم و زندگی خوبی از لحاظ روحی نداشتم. دارای تحصیلات عالی و از ظاهر خوبی هم برخوردارم. اما با تمام این تفاسیر نتوانسته‌ام موقعیت مناسبی برای ازدواج مجدد داشته باشم. با اینکه خواستگارانی هم داشته‌ام اما به نتیجه نرسیده است. نیازهای شدید عاطفی، روحی و جنسی دارم که آزارم می‌دهد. اما چون خودم را جزو قشر روشنفکر و یک فمینیست می‌دانم، از صیغه و اینگونه مسائل متنفرم. همیشه خودم را قدرتمند نشان می‌دهم. آقایان همیشه تحسینم می کنند که دختر خوب و محکمی هستم. اما درونم چیز دیگری هست. واقعا دارم می‌بینم که توان ادامه دادن به این روش را ندارم. میل جنسی و عاطفی از من قوی‌تر است. این یک نیاز طبیعی است که نمی‌شود انکارش کرد. تمام تفکراتم با خودم در جنگند. از طرفی با ازدواج موقت مخالفم و از طرف دیگر نیاز شدید عاطفی و جنسی آزارم می‌دهد. واقعا با خودم درگیرم. به تازگی یکی از آشنایان، که به نوعی همکار من هم محسوب می‌شود، بعلت مشکلاتی که با همسرش دارد، پیشنهاد عقد موقت را داده است. حالم بد شد اگر چه در درون خودم از این موضوع استقبال کردم. انسان خوبی است و چند سالی است که از ایشان شناخت دارم. اما واقعا نمی دانم چه کنم. خیلی روزگار بدی دارم.