پرسش :

۲۲ سال سن دارم و همسرم ۳۲ سال دارند. و ۲ سال است که ازدواج کرده‌ایم. اصلا از زندگی‌ام راضی نیستم، همسرم مدام به من شک می‌کند و مرا خیلی محدود کرده به هیچ عنوان اجازه رفت و آمد با دوستان مجردم را ندارم. حتی اجازه ندارم تنهایی جایی بروم. در مورد پوشش، همیشه بحث داریم من دختر بی بند و باری نیستم ولی وی زیادی حساس است. مدام موبایلم را چک می‌کند. با جنگ و جدال بسیار، بالاخره اجازه داد برای ادامه تحصیل به دانشگاه بروم؛ ولی اوضاع خیلی افتضاح تر شد. دایم غر میزند و خیلی بد رفتار شده و هر گونه بحث کوچکی را به دانشگاه رفتن من ربط میدهد و می‌گوید از وقتی دانشگاه رفتی خیلی عوض شدی؛ در حالیکه اصلا اینطور نیست دیگه از رفتارهاش خسته شدم. خودش گذشته خیلی آزادی داشته برعکس من که آفتاب و مهتاب ندیده بودم ولی همیشه مرا تحت فشار قرار میدهد. از رفتارهایش واقعا کلافه شده‌ام.

پاسخ :
در مواجهه با چنین موضوعی سعی کنید:

۱- آسیبهای احتمالی و موضوعاتی اختلافی که مورد کدورت طرفین می‌شود را شناسایی کنید و با افزایش آستانه تحمل و مدارا از شدت آنها جلوگیری نمایید. مثلا اگر ایشان به مادر یا خانواده خود توجه زیادی دارند، ایشان را در این باره محدود نکنید و بیش از گذشته به خانواده ایشان احترام بگذارید و... .

۲- حساسیتهای ایشان را در ابعاد مختف (خانوادگی، اقتصادی، زناشویی، فامیلی و...) بشناسید و مطابق با آن عمل کنید تا از بهانه گیری جلوگیری گردد.

۳- اقتدار ایشان را به رسمیت بشناسید و ایشان را در تصمیم گیری‌ها تایید و حمایت کنید تا در مقابل شما احساس لیاقت و شایستگی را تجربه کند.

۴- مهارتهای ارتباطی خود را مانند:

- همدلی: با رفتار و گفتار خود وانمود کنید که ایشان را درک می‌کنید و احساسات او برای شما اهمیت دارد. شادی او شما را شاد و ناراحتی او شما را ناراحت می‌کند و... .

- گوش دادن فعال: به هنگام مکالمه وی، صحبت او را قطع نکنید و با علاقه سراپا گوش باشید و... .

- بیان احساس: بجای اینکه رفتار طرف مقابل را نقد و ارزیابی کنید و از او گلایه کنید از احساس خود صحبت کنید. مثلا بجای اینکه گفته شود تو آدم سختگیری هستی، گفته شود از اینکه به من اعتماد می‌کنی خوشحالم. یا دوست دارم به من اعتماد داشته باشی یا... .

۵- سعی کنید یک مشاوره حضوری را دنبال کنید.

۶- در صورتیکه وی بدون دلیل، امور را با بدبینی تفسیر می‌کند و نه تنها نسبت به شما و بلکه نسبت به دیگران نیز قضاوتی خصمانه و تهدید آمیز داشته باشد و...

می‌توان گفت ایشان دچار بدبینی مرضی (پارانویا) هستند که نیازمند درمان است. اما مواظب باشید ایشان را به چنین اتهامی متهم نکنید بلکه در صدد فراهم آوردن زمینه مراجعه به یک روانشناس باشید.

منبع: www.soalcity.ir