شرح پرسش :
مدتی است همه چیز برایم بی ارزش و بی اهمیت شده، طوری که نه از چیزی ناراحت می شوم نه خوشحال نه حتی غافلگیر! احساس میکنم این اخلاقم بنوعی مرا از بقیه دوستانم متمایز کرده احساس می‌کنم این حس بدی است چون هیچ یک از دوستانم مثل بنده فکر نمی‌کنند. احساس می‌کنم اینگونه طرز تفکرم، شبیه پیر هاست. چند ماه پیش یکی از دوستام می‌گفت تو خیلی زاهدانه زندگی میکنی. مثلا دوستانم چند روز وقت پیدا می‌کنند که در سالن ورزشی، ورزش کنند. خیلی خوشحال میشوند و ورزش هم می‌کنند بنده هم با آنها همکاری می‌کنم ولی مثل دوستانم خوشحال نمی‌شوم در واقع اصلا حسی به اسم شادی در من بوجود نمی‌آید که بخواهم ابرازش کنم و... . خلاصه وقتی قرار است چیزی بخرم یا چیزی می‌دهند می‌گویم آخرش که چی؟ چه سودی برای دنیام دارد؟ چه سودی برای آخرتم دارد؟ وقتی توانستم به همه‌ی این سوالها جواب دهم آن وقت می‌پذیرم. راجع به حرف زدنم هم همینطور شده‌ام مثلا با خود می‌گویم این حرف را بزنم برای کسی مفید خواهد بود؟ مشکل دیگری که دارم زود رنجی است هر زمان چیزی می‌گویند ناراحت می‌شوم اما اصلا به روی خودم نمی‌آورم. خودم خیلی سعی کردم که این خصلت های بد را در وجود خودم از بین ببرم و تا حدودی هم موفق شدم.