دختری هستم ۱۷ ساله که دو سالی است عشق بی حاصلی عذابم میدهد. عشقی عظیم به یک دختر! بگذارید از اول بگویم. سال اول دبیرستان با وی آشنا شدم از همان اول برایم خاص بود. خیلی دوستش داشتم. اما سعی می‌کردم کتمان کنم. هر روز و شب بفکرش بودم، تمام دنیا من شده بود. حس می‌کردم او هم دوستم دارد. باهم صمیمی‌تر شدیم وقتی کنارم می‌نشست خیلی ذوق می‌کردم و احساس و آرامش خوبی داشتم. اسمش قلبم را می‌لرزاند. خدا میداند به امید دوباره با او بودن تابستان رو چگونه گذراندم. در دوم دبیرستان کنار من ننشست انگار اصلا مرا نمی‌بیند. خیلی عذاب می‌کشیدم وقتی با یکی دیگر صحبت می‌کرد. وی با دختری صمیمی شد که همان دختر با من هم دوست بود و فقط ازحرفهایی که عشقم به ایشان می‌گفت به من می‌گفت. جملاتی چون: عاشقت هستم، خیلی دوستت دارم، من خیلی وابسته‌ تو شدم و ... . من فقط عذاب می‌کشدم از عشقی که عشقم نسبت به وی داشت. حتی دیگر اجازه نمی‌داد به وی دست بزنم. خلاصـه تیر ماه پرسیدم چرا اینقدر اذیتم کردید. می‌گفت از رو لجبازی بوده من تو را دوست داشتم و تو تنهاترین حسم بودی و من تظاهر میی‌کردم که او را دوست دارم تا به تو حرص دهم، چون دوستت داشتم. نمی‌دانم چه کنم، سخنانش را باور کنم یا نه. و از طرفی دیگر چون میدانم این عشق هیچ عاقبتی ندارد چون هردو دختریم، می‌خواهم فراموشش کنم. اما نمی‌توانم صبح چشمانم را که باز می‌کنم تا شب موقعی که چشمانم می‌بندم در ذهنم است. از دلتنگی‌اش روزی دو ساعت گریه میکنم. هر چه سعی می‌کنم دیگر فکر نکنم و رابطه‌ام را قطع کنم نمی‌شود. شما را بخدا کمکم کنید؟ چگونه باید از این عشق بی حاصل راحت شوم.