‏مسأله مهمی برای این جانب پیش آمده که فقط با جوابگویی شما صحت آن‏‎ ‎‏مشخص می گردد، چون این گروه فقط با تأیید مهر دفتر امام مسأله را قبول می کنند.‏‎ ‎‏این موضوع عبارت از وصیت و درست کردن اموال است. باید عرض کنم این‏‎ ‎‏شخصی که می خواهد اموال خویش را درست نماید در ابتدای زندگی اش ازدواج او‏‎ ‎‏تحمیلی بوده است و با همۀ تلخی غیر گذرانده و فقط یک لقمه نان بخور و نمیر به‏‎ ‎‏دست آورده، چون یک کارگر ساده و همیشه بیمار بوده که حقوق روزانه اش 300‏‎ ‎‏ریال بوده و در یک مغازۀ تعویض روغن، نظافتچی بوده است. چون این شخص‏‎ ‎‏بی سواد و مسأله ندان بوده، عمداً نماز و روزۀ خویش را به جای نیاورده و حال به‏ ‏مرض سرطان مری مبتلا شده است و یک پسر 6 ساله دورۀ ابتدایی و یک پسر دیگر 8‏‎ ‎‏ساله کلاس دوم و یک دختر کلاس چهارم و فرزند دیگری در سال سوم راهنمایی‏‎ ‎‏دارد و خانمش با شستن لباس دیگران تا اندازه ای به امور زندگی کمک می نماید.‏ ‏‏دارایی او یک اتاق 4×3 و یک آشپزخانه است که در محوطه ای 50 متری بنا شده‏‎ ‎‏است و در کنار شهر چالوس واقع می باشد. همچنین در یک روستای دورافتاده فقط‏‎ ‎‏2500 متر زمین دارد که شاید متری 50 یا 60 ریال بخرند! آن هم خریداری بدین‏‎ ‎‏منوال پیدا نمی شود. حال چون اطمینان پیدا کردند که دردش علاج پذیر نیست از او‏‎ ‎‏می خواهند که وصیت کند و توبه نماید. لطفاً در مورد توبۀ دم مرگ توضیحاتی‏‎ ‎‏بنویسید که بنده در انظار همه، در یک مجلس عمومی قرائت نمایم.‏ ‏‏از دفتر امام خواستارم توضیحات لازم را هر چند که موجب زحمت بیش از حد‏‎ ‎‏شما است، بنویسید تا این جانب در مقابل گروه عظیم مردم بی سواد ولی معتقد به‏‎ ‎‏اسلام آسوده خاطر شوم. چون همۀ ایشان گفته اند، از دفتر امام آنچه در این مورد‏‎ ‎‏صلاح ببینند می پسندیدیم و دیگران هرچند که دلیل بیاورند مورد پذیرش نیست!‏ ‏‏حال اگر از مال ناچیز این شخص هیچ چیز نگیریم اشکالی دارد؟ این جانب‏‎ ‎‏معتقدم که بچه های کوچک او مستحق تر می باشند. همچنین در مورد این موضوع به‏‎ ‎‏آن ها بفهمانید که عبادت و نماز و روزه را با پول نمی شود خرید! چون این ها معتقدند‏‎ ‎‏که با فروختن (قیمت گذاری) اموال و آن را به یک نفر سپردن تا نماز و روزه به پا دارد،‏‎ ‎‏خداوند متعال از گناهان فرومی گذرد و او را به بهشت می فرستد و او در آخرت آسوده‏‎ ‎‏خاطر خواهد بود!!‏ ‏‏حال مسأله دیگری که برای این جانب پیش آمده این است که اهالی این روستا هر‏‎ ‎‏سال چند گوسفند و گاو و مقدار زیادی برنج و غیره نذر امام حسین می نمایند. آیا بهتر‏‎ ‎‏نیست که این مخارج را در مورد جاده سازی، حمام، مدرسه، برق و آب که هیچ یک از‏‎ ‎‏این ها را ندارند به کار ببرند تا نزد خداوند پسندیده تر باشد؟‏