‏پدرم زمین ها و محل هایی را برای فرار از مالیات در زمان حیاتش به نام بچه هایش‏‎ ‎‏کرده و بعد هم وصیت نموده که بعد از فوتش ورثه، همه را روی هم بریزند و تقسیم‏‎ ‎‏نمایند. اما بنده در اوایلی که به سن تکلیف رسیدم، مختصر پولی از حقوق خود را‏‎ ‎‏جمع کرده بودم و با آن پول، در مغازۀ ایشان مشغول کاسبی بودم. ایشان از این‏‎ ‎‏موضوع خوشحال شدند و گفتند: شما پول هایت را به حساب دفتر بریز و من برایت‏‎ ‎‏کاسبی می کنم و ایشان در عرض دو یا سه سال با چند معامله و با پشتکار بنده در‏‎ ‎‏فروش آن کالاها، منفعت قابل توجهی بردند که در حدود 60 تا 70 هزار تومان نصیب ‏بنده شد. تا این که بنده به علت درسی و مدرسه رفتن، دیگر نمی توانستم به مغازۀ ابوی‏‎ ‎‏بروم و سرمایۀ بنده که با لطف خدای منان و مرحمت پدرم جمع شده بود بدون مثمر‏‎ ‎‏ثمر دست ایشان مانده بود. ایشان یک قطعه زمین انباری خریداری کردند و بنده به‏‎ ‎‏ایشان گفتم: اکنون خوب است در مقابل حساب بنده که در دفتر ثبت است، این زمین‏‎ ‎‏که وجهش در همان حدود شده را به نام بنده بنمایید. ایشان هم به دفتردار خود دستور‏‎ ‎‏داده و این کار در همان زمان انجام شد و تمام عرایض بنده در دفتر مرحوم ابوی‏‎ ‎‏نشانگر این حقیقت می باشد. اکنون ورثۀ مرحوم ابوی می گویند که چون مرحوم ابوی‏‎ ‎‏وصیت کرده که من هرچه به نام هرکس کردم باید تقسیم شود، این هم باید تقسیم‏‎ ‎‏شود؛ در صورتی که همان طور که عرض شد، وجه این انبار با مختصر پول و زحمت‏‎ ‎‏دو ـ سه سالۀ بنده جمع آوری شده که در مقابل وجه، به نام بنده شد. و وقتی ایشان بنده‏‎ ‎‏را داماد کردند، قسمتی هم از این زمین را قبالۀ زنم کردند. ضمناً زمین هایی که مرحوم‏‎ ‎‏ابوی به اسم بچه ها کردند، هیچ کدام در دفاتر ایشان ثبت نشده، ولی چون این زمین‏‎ ‎‏پولش از حساب بنده پرداخت شده، همۀ این نقل و انتقالات زمین در حساب بنده در‏‎ ‎‏دفتر ایشان ثبت می باشد. حال برای رضای خدا هرچه حکم بفرمایید و توجیه‏‎ ‎‏بفرمایید که چه باید بکنیم و حق با کیست، قبول می نماییم. ‏