‏با نهایت احترام و ادب به عرض می رسد: این جانب ساکن یکی از محله های‏‎ ‎‏شهرستان ساری هستم، در آن جا پیرمردی سکونت داشت که از طبقات سه گانه وارثی‏‎ ‎‏نداشت. قبل از فوت، من را که روحانی محل بودم وصیّ خود قرار داد و وصیت‏‎ ‎‏نامه ای نیز تنظیم کرد که بعد از فوت او طبق آن وصیت رفتار نمایم. وصیت موصی به‏‎ ‎‏شرح زیر بود: 1 ـ مراسم کفن و دفن سوم و چهلم معمول شود. 2 ـ از اموال موجود‏‎ ‎‏داده شود. 3 ـ پنج سال صوم و صلاة داده شود. بقیه اموال او به مصرف خیرات و‏‎ ‎‏مبرّات برسد. بنده با حضور عدول مؤمنین اموال منقول و غیر منقول متوفی را‏‎ ‎‏صورت برداری کردم بجز مقداری از اثاث البیت و خانه و زمین خانه سرا و مقداری از‏‎ ‎‏زمین مزروعی. و از آن جایی که زمین های مزروعی متوفی در حال حیات ـ چون‏‎ ‎‏خودش پیرمرد بود قدرت کارکردن نداشت ـ به صورت مزارعه ای و نصفه کاری در‏‎ ‎‏دست چند نفر از اهل همان محل بود هر ساله طبق قرارداد مقداری از محصول را به او‏‎ ‎‏و مقداری را خود برمی داشتند، بعد از فوت بنا شد تا ده سال اموال مرحوم نگهداری‏‎ ‎‏شود، پس از آن در معرض فروش قرار گیرد چند نفری که قبلاً زمین متوفی را داشتند‏‎ ‎‏آمدند درخواست کردند به همان صورت سابق زمین را به صورت مزارعه ای زراعت‏‎ ‎‏نمایند، در دادستانی شهرستان ساری قراردادنامه ای از آن ها اخذ شد آن ها یکی دو‏‎ ‎‏سال مقداری از محصول را دادند، سپس از استرداد زمین و محصول خودداری‏‎ ‎‏می کنند و اظهار می نمایند که در زمین حق تصرف پیدا کردند و مال آن ها شده نظریه‏‎ ‎‏حضرت عالی در این مورد چیست؟ اگر حق پیدا کردند مال آن ها محسوب می شود‏‎ ‎‏وظیفه بنده در قبال وصیت چیست؟ و اگر حق پیدا نمی کنند باز هم وظیفه بنده‏‎ ‎‏چیست؟ از محضر آن رهبر عزیز تقاضا می شود نظرات خود را کتباً مرقوم فرمایید.‏