پرسش :

مى دانيم رهبانيّت هميشه - مخصوصاً در زمان حضرت مريم - حرام بوده است; پس چرا زن عمران (مادر مريم) هنگامى كه باردار بود نذر كرد كه اگر خدا فرزندى به او مرحمت كند او را راهب كند؟

پاسخ :
هرگز مادر مريم چنين نذرى نكرده بود بلكه او نذر كرده بود كه هرگاه خداوند فرزند ذكورى به او دهد او را خدمتكار «بيت المقدّس» قرار دهد نه راهب، و او را از هرگونه خدمت به پدر و مادر آزاد سازد تا به وظايف خدمتكارى مسجد برسد.
قرآن مجيد شرح اين جريان را چنين نقل مى فرمايد: «اِذْ قالَتِ امْرَاَةُ عِمْرانَ رَبِّ اِنِّى نَذَرْتُ لَكَ مَا فِى بَطْنِى مُحَرَّراً فَتَقَبَّلْ مِنِّى اِنَّكَ اَنْتَ السَّمِيعُ الْعَليمُ; (به ياد آوريد) هنگامى را كه همسر «عمران» گفت: خداوندا! آنچه را در رحم دارم، براى تو نذر كردم كه «محرَّر» (و آزاد براى خدمت خانه تو) باشد. از من بپذير كه تو شنوا و دانايى!»(1)
مفسّران مى گويند مقصود از كلمه محرَّر خدمتكار معبد است و علّت اين كه به خدمتگزار اماكن مقدّس «محرَّر» كه به معناى آزاد شده است مى گفتند، اين است كه خدمتگزاران اين امكان مقدّس از انجام ساير خدمات اجتماعى و تهيّه وسايل زندگى براى پدر و مادر معاف و آزاد بودند.
بنابر اين، آنچه مورد نذر بوده خدمتكارى او بود و هرگز سخنى از رهبانيّت در ميان نبوده است و رهبانيّت به معناى ترك دنيا و ترك ازدواج، برخلاف قانون آفرينش است و هرگز در هيچ مذهبى مجاز نبوده است.

________________________________________
1. سوره آل عمران، آيه 35.