پرسش :

‏ آيا‏‎ ‎كشش و كوشش بين زن و مرد نابرابر و به نفع مرد نيست؟‏

پاسخ :
‎محور اصلى تعليم كتاب و حكمت و تزكيه و تهذيب كه برنامه رسمى پيام‏آوران الهى است، گوهر ‏ذات انسان است كه موجودى است مجرّد، از اين جهت نه مذكر است و نه مؤنث چنانچه در مباحث ‏كتاب به طور مبسوط بيان شد و آنچه بين زن و مرد فرق است گذشته از ساختار بدن كه ابزار روح ‏مجرّد انسانى است، برخى از شؤون نفس مجرد مى‏باشد و آن اين كه روحِ مجرّد مرد بعضى از ‏اوصاف و بينش‏ها و گرايش‏هاى خاص دارد كه با تجرّد نفس او سازگار است وروح مجرّد زن نيز برخى ‏از اوصاف مخصوص دارد كه آن هم با تجرّد نفس انسانى منافات ندارد، و اگر وظايف مشترك زن و مرد ‏بررسى شود معلوم خواهد شد كه خطوط جامعِ تعليم و تزكيه كه مهم‏ترين رسالت انبيا عليهم ‏السلام است در آنها حضور دارد و اگر به وظايف خاص هر كدام از دو صنف مزبور نگاه شود، معلوم ‏خواهد شد، وظايف اختصاصى هر كدام نيز به منزله شرح همان متن جامع و مشترك است و هرگز ‏مبائن با متن مشترك نمى‏باشد. غرض آن كه اگر برخى از اوصاف در زن جلوه بيشترى دارد مانند ‏عاطفه، نه مباين با تجرّد روح او است و نه منافى با هدف مشترك و نه موجب كاهش جنبه عقلى و ‏علمى او است، چنانكه به آن اشاره شد. از اينجا روشن مى‏شود كه اگر مدار اصلى زندگى ‏خانوادگى و پيوند نكاح بررسى شود، روشن خواهد شد كه هم زن درصدد جذب وِداد و گرايش دل ‏مرد است و هم مرد در تلاش براى جذب قلب زن مى‏باشد و هرگز رابطه جذبه و كوشش نابرابر ‏نيست تا زن درصدد شكار قلب مرد باشد و مرد در پى شكار جسم زن، مگر پيوندهاى ناروا كه خارج ‏از قلمرو بحث كنونى و بيرون از ساحتِ مقدس زنى است كه تجرّد روح او چون مرد مدار بحث است.‏

‏( آیةالله جوادی آملی ،زن در آئينه جلال و جمال، صفحات 360 ـ 361.)‏