پرسش :

اگر امام زمان (عج) به علم خود قضاوت ميكنند آيا افراد را به علت گناهان انجام داده شده ی پيش از ظهور مجازات ميكنند؟(منظور پس از تشكيل دولت حق است)

پاسخ :
از روايات فهميده ميشود كه قيام حضرت مهدي (عج) موجب خرسندي انسانها ميشود. امام علي ـ عليه السّلام ـ ميفرمايند: "هنگامي كه حضرت مهدي (عج) قيام ميند، نام مباركش بر سر زبانها خواهد بود و وجود مردم سرشار از عشق به اوست، به گونه اي كه جز نام او هيچ نامي در ياد و زبان آنان نيست و با دوستي او روح خود را سيراب ميكنند".[1]
و ترديدي نيست خرسندي بشر يا اكثر آنها در فرضي است كه رحمت پروردگار شامل آنها شده باشد و از شمشير انتقام حضرت در امان بمانند و در ساية پربركت وجود امام به زندگي سرشار از عدالت بينديشند.
2. حضرت حجت (عج) به صورت گسترده اي از معجزات و كرامت هايش استفاده ميكند. امام باقر ـ عليه السّلام ـ ميفرمايد: خدا دست لطفش را بر سر بندگان مينهد و حواس شان را جمع و عقل هايشان كامل ميگرداند."[2] از اين رو امام صادق ـ عليه السّلام ـ ميفرمايد: "مهدي عدالت را، همچنان كه سرما و گرما وارد خانه ميشود وارد خانة مردمان كند و دادگري او همه جا را بگيرد".[3]
3.امام رضا ـ عليه السّلام ـ ميفرمايند:
"خداوند زمين را به دست قائم (عج) از هر ستمي پاك گرداند و از هر ظلمي پاكيزه سازد... و آن گاه كه خروج كند ميزان عدل را در ميان مردم نهد، و بدين گونه هيچ كس نتواند به ديگري ستم كند".[4] و امام علي ـ عليه السّلام ـ ميفرمايند: "حضرت مهدي (عج) زمين را از عدل و داد و نور و برهان پر ميكند، عرض و طول شهرها برايش خاضع ميشود به طوري كه هيچ نابكاري نمايند جز اين كه اصلاح گردد".[5] بنابراين در حكومت حضرت تمامي حقوق منابع شده باز ستانده ميشوند.
4. حقها دو قسمند: 1. حقوق مردم؛ 2. حقوق الهي.
در عصر غيبت چيزي كه حرف اوّل را ميزند و ابزار حكم واقع ميشود استفاده از احكام ظاهري و قضاوت كردن بر طبق بيّنه و شاهد است و اين سنت از زمان پيامبر گرامي اسلام ـ صلّي الله عليه و آله ـ تاكنون جاري است. از اين رو نميتوان انتظار داشت كه احكام قضايي ؟؟؟ مطابق با حق و واقع باشد و صاحب حق هميشه به حق خود برسد.
"امّا در حقوق الهي چنانچه كسي حق الهي را رعايت نكند مثلاً زنا مرتكب شود، بايد حد بر او جاري شود، و اجراي حد در صورتي است كه زناكار قبل از اثبات جرم توبه نكرده باشد، و فرض توبه كردن حد از او ساقط ميشود."[6]
بنابر آن چه كه ذكر شد با در نظر گرفتن شرايط و موقعيت عصر ظهور و نفوذ عدالت به باطن انسانها و كامل شدن عقل مردمان زمان ظهور ميتوان گفت بسياري از كساني كه از روي ناداني و... مرتكب چنين لغزش هايي شده اند، پس از ديدن اين شرايط توبه ميكنند، توبه آنها پذيرفته شده و توفيق خدمت در جامعة امام زمان (عج) را در مييابند. و چنانچه توبه ننمايد و در عصر ظهور هم همچنان مرتكب چنين گناهاني شود، ـ بيترديد با عنايت به واجب بودن اجراي حدود الهي ـ اين حدود برايشان جاري ميشود و در صورت عدم تكرار عقاب گناه به قيامت واگذار ميشود.
و آنان كه حق مردم را غصب كرده اند در پرتو رشد فكري و عقلي خود به سراغ مظلومان ميروند و حق آنان را پس ميدهند و اگر كساني پيدا شوند كه همچنان حقوق را ضايع كنند و حق مردم را پس ندهند، به يقين در دادگاه عدل حضرت محاكمه ميشوند و حقوق از آنها بازستانده ميشود.
امام علي ـ عليه السّلام ـ ميفرمايند: "برده اي نمي ماند مگر اين كه امام مهدي (عج) او را مي خرد و آزاد ميكند و بدهكاري نمي ماند جز اين كه بدهي او پرداخت ميشود. مظلمه و حقي بر گردن كسي نمي ماند جز اين كه به صاحب حق بازگردانده مي شود؛ كسي كشته نمي شود مگر اين كه ديه آن را مي پردازد و زمين را پر از عدل و داد ميكند، پس از آن كه پر از بيداد و ستم شده بود".[7]
خلاصة سخن شخصي كه گناه مزبور را مرتكب شود، در صورتي كه توفيق توبه را دريابد هرگز حضرت مهدي (عج) او را محاكمه نمي كند و در صورتي كه توبه نكند و معاند و سركش باقي مانده و به گناه خويش ادامه دهد، عادلانه به سزاي عملش خواهد رسيد و امّا اگر فقط قبل از ظهور مرتكب چنين گناهي شده و توبه هم ننمايد عقاب آن به قيامت واگذار ميشود.
براي آگاهي بيشتر رجوع شود به:
خورشيد مغرب، حكيمي، و عصر زندگي، محمد حكيمي و چشم اندازي به حكومت حضرت مهدي، نجم الدين طبسي.
اميرالمؤمنين علي ـ عليه السّلام ـ :
انديشيدن همانند ديدن نيست، زيرا گاهي چشم ها دروغ مي نماياند، اما آن كس كه از عقل نصيحت خواهد به او خيانت نمي كند.
(نهج البلاغه ـ حكمت 281)

--------------------------------------------------
[1] . احقاق الحق و ازهاق الباطل، ج 13، ص 324، شهيد قاضي نور الله حسيني مرعشي، با تعليقات آيت الله مرعشي (ره).
[2] . محمدباقر مجلسي، بحار الانوار، ج 52، ص 328.
[3] . محمدباقر مجلسي، بحار الانوار، ج 52، ص 362.
[4] . عصر زندگي، محمد حكيمي، بوستان كتاب، چ پنجم، ص 42، به نقل از اكمال الدين، ج 2، ص 372.
[5] . شيخ حرّ عاملي، اثبات الهداة، ج 7، ص 49.
[6] . تحرير الوسيله، ج 2، ص 416.
[7] . بحار الانوار، ج 52، ص 224 ـ 225.
( اندیشه قم )