پرسش :

در آيات و روايات با سخن چيني چگونه برخورد كرده اند؟

پاسخ :
سخن چنينى، نوعى افشاى سرّ و پرده درى و از صفات خبيثه و بسيار پست است و از آن تعبير به سعايت هم مى شود، كه موجب كينه و عداوت و دشمنى، بين دو فاميل، يا دو رفيق و يا زن و شوهر مى شود.
خداوند تبارك و تعالى مى فرمايد:
(وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَة لُمَزَة);[1] واى بر هر عيب جو (و سخن چين) و طعنه زن.
هم چنين مى فرمايد:
(هَمّاز مَشّاء بِنَمِيم مَنّاع لِلْخَيْرِ مُعْتَد أَثِيم);[2] سخن چين و عيب جو، مانع خير، و ستمگر و گناهكار است.
رسول خدا(صلى الله عليه وآله) نيز مى فرمايد:
لا يدخل الجنة نمّام[3]; سخن چين به بهشت نمى رود.
هم چنين مى فرمايد:
الا انبئكم بشراركم؟ قالوا بلى يا رسول الله قال المشّاؤن بالنميمة، المفرّقون بين الاحبّه، الباغون للبراء المعايب[4]; مى خواهيد شما را به بدترين شما آگاه كنم؟ عرض كردند: بلى، يا رسول الله. فرمود: آنان كه به سخن چينى مى روند و ميان دوستان جدايى مى افكنند و براى پاكان عيب جويى مى كنند.
پس بايد كسى را كه از ديگران بدگويى و سخن چينى مى كند، نهى از منكر نمود.
--------------------------------------------------------------------------------
[1]. سوره ى همزه، آيه ى 1.
[2]. سوره ى قلم، آيه ى 11.
[3]. جامع السعادات، ج 2، ص 212.
[4]. همان.