پرسش :

اعتماد به نفس به چه مفهومى است و آيا در مقابل اعتماد به خدا قرار نمى‏گيرد؟

پاسخ :
ج: اعتماد به نفس، به معناى احساس ارزشمند بودن است؛ يعنى كه فرزند شما به توانايى‏ها و قابليت‏هاى خود، اعتقاد قلبى و درونى داشته باشد؛ يعنى باور كند كه اگر بخواهد كارى را انجام دهد، توانايى‏اش را دارد و تزلزل نداشته باشد. به قول ويكتور هوگو، مانند پرنده‏اى باشد كه بر شاخه‏اى لرزان مى‏نشيند و با اين كه لرزش شاخه را حس مى‏كند، به آواز خود ادامه مى‏دهد؛ زيرا به پر و بال خويش اطمينان دارد.
اعتماد به نفس، در مقابل اعتماد به خدا قرار نمى‏گيرد؛ بلكه بدان معنا است كه به توانايى‏هاى خود اتكا كند؛ اما منشأ آن‏ها را خدا بداند و معتقد باشد كه هر چه دارد، از آن خدا است و همه امكانات و نيروها را او در اختيارش قرار داده تا روى پاى خود بايستد و به ديگران نيازمند نباشد؛ به همين دليل به جاى اعتماد به نفس، از تعبير «خودباورى» استفاده مى‏كنيم؛ بنابراين، اعتماد به نفس به اين معنا، هيچ گونه منافاتى با توكل به خدا ندارد.
اعتماد به نفس، زمانى در مقابل اعتماد به خدا قرار مى‏گيرد كه فرزند ما، سرچشمه‏ى نيروهاى خود را كه خدا است، فراموش كند. اين گونه اعتماد به نفس، از بزرگ‏ترين دام‏هاى شيطان است كه امام على عليه‏السلام از آن نهى فرموده:
اياك و الثقة بنفسك فان ذلك من اكبر مصائد الشيطان. **زيرنويس=آمدى، غررالحكم و دررالكلم، ص 307.