پرسش :

آيا به هنگام قيامت كبرى همه‏ى موجودات به جز خداوند مى‏ميرند، حتى عزرائيل هم مى‏ميرد؟

پاسخ :
پرسش را در دو بخش پاسخ خواهيم گفت:

1. ماهيت و گستره‏ى مرگ به هنگام قيامت

2. كسانى كه از آن استثنا شده‏اند.

بخش اول:
از نظر قرآن كريم، مرگ هر چيزى هنگامى است كه "اجل" آن شى‏ء فرا برسد و از آن رو كه همه‏ى موجودات داراى "اجل" هستند، در نتيجه همگان را - چه انسان و چه غير انسان - مرگى خواهد بود.
اجل تعيين شده هر چيزى نزد خداوندى است كه باقى و فنا ناپذير است و مرگ، "انتقال از حياتى فانى به زندگى باقى و جاويدان نزد خداوند" است. مرگى كه همه‏ى موجودات را فرا مى‏گيرد در هنگام قيامت فرا خواهد رسيد و در حقيقت، قيامت، عرصه‏ى حضور همگان نزد خداونداست.
قرآن منشأ چنين رخدادى را نواخته شدن و دميدن در "شيپورى" مى‏داند كه بار اول، سبب ميراندن و بار دوم، سبب زنده نمودن خواهد بود. از اين رو دسته‏اى از آيات و روايات، حاكى از برچيده شدن بساط آسمان ها و زمين، و دسته‏اى بيانگر فانى گشتن همه ی موجوداتى‏اند كه در آنها به سر مى‏برند، و دسته‏اى ديگر گوياى ورود همه‏ى خلايق فانى گشته به قيامت كه تجلى گاه حيات ابدى است.
با مطالعه‏ى اين آيات و روايات فهميده مى‏شود كه آسمان‏ها و زمين و عالم برزخ و نيز همه‏ى كسانى كه در آنها هستند حتى حاملان عرش و ملائكه ی مقرب پروردگار (جبرئيل و ميكايل و ملك الموت و اسرافيل) از حوادث هول‏انگيز و عظيم دو نفخه؛ يعنى مرگ فراگير و حشر همگانى، در امان نيستند.

بخش دوم:
آيات و روايات پيش گفته و مانند آنها كه همگى بيانگر اين پديده‏ى بزرگ‏اند، علاوه بر مطالب فوق، روشن‏گر خصوصيات كسانى هستند كه از هراس و رنج‏هاى طاقت فرساى دو نفخه استثنا شده‏اند و به دور از همه‏ى اين اتفاقات در امن و امان به حيات خود ادامه مى‏دهند. طبق بيان قرآن آنان داراى دو خصوصيت كلى هستند، اين دو امر در واقع يك چيز است به دو تعبير:
1. داشتن حسنه‏اى محض و مطلق و پيراسته از هر گونه سيئه و پليدى.
2. خالص بودن و بنده مخلص خدا شدن.
آنان انسان‏هايى هستند كه در دنيا، در اثر مجاهدت و رياضت در راه خداوند، هم از تعلقات دنيا و صورت‏هاى مثالى و قالب‏هاى برزخى رهيده و هم به حساب خود رسيده‏اند و يكسره به بهشت ذات و لقاى پروردگار خود بار يافته اند. در نتيجه، نه توقفى در برزخ دارند و نه رنج‏هاى قيامت دامنگير آنان مى‏گردد. در حقيقت، آنان تبلور "موتوا قبل أن تموتوا" هستند.
مصداق كامل و حقيقى اين عده همان چهارده معصوم‏ (ع) مى‏باشند. گرچه انبيا و اولياى الاهى و انسان‏هايى كه عارف و دوستدار و پيراسته از دشمنى به مقام ولايت اين چهارده ذوات نورانى هستند، به حسب درجاتى كه دارند، نيز مصداق افراد استثنا شده‏ى از تبعات دو نفخه هستند و خواهند بود.

منبع: http://farsi.islamquest.net