پرسش :

مي خواستم بدانم كه آيا كودكان دبستاني بايد تمام مسائلي كه در مدرسه يا هر جاي ديگر برايشان اتفاق مي افتد را به پدر و مادر خود بگويند؟ اگر اين گونه است چه روش هايي را مي توان اتخاذ كرد تا كودكاني كه مسائلشان را بيان نمي كنند را تشويق به اين كار كرد؟

پاسخ :
الزامی ندارد که بچه ها هر آنچه را که در مدرسه برایشان اتفاق می افتد تعریف کنند ولی بعضی از بچه ها این کار را می کنند اما بهتر است که اتفاقات خارج از خانه را برای مادر خود تعریف کنند تا به این ترتیب از بار هیجانی آنها کاسته شود و بدانند که کسی در خانه هست که بتوانند با او راحت باشند و حرف هایشان را برایش بزنند و بتوانند به او تکیه کنند. برای این بهتر است که مادر به صحبت های فرزندش حتماً گوش بدهد و به او نگوید که وقت یا حوصله ندارم. از او بخواهد که برایش تعریف کند امروز چه کار کردی معلم چه گفت دوستانت چه کار کردند درس ها خوب بود ؟ و سوالاتی از این دست. اگر چه ممکن است بچه ها در ابتدا خیلی کوتاه و بی حوصله به این سوالات جواب بدهند ولی مادر باید همواره خود را مشتاق شنیدن نشان دهد تا کودک رغبت کند برای او حرف بزند. حتی گاهی در ساعت های نامشخصی ممکن است کودک چیزی به ذهنش برسد و بگوید حتی اگر به مذاق مادر خوش نیامد نباید با اخم و تندخویی با کودک برخورد شود ؛ باید با مهربانی و دلیل درست و با دوستی علت نامناسب بودن آن حرف برای وی بیان شود. خودتان در مورد مسائل روز خود با فرزندتان صحبت کنید تا او نیز حرف زدن را یاد بگیرد. در هر حال نقش مادر و حتی پدر در این زمینه بسیار مؤثر می باشد. موفق باشید.
www.porsesh.ir