پرسش :

پسر 14 ساله‏اي دارم که در دوران کودکي نمازش را مرتب مي‏خواند؛ اما دو سال است که به نماز اصلا اهميت نمي‏دهد و مي‏گويد: در دوران کودکي نماز مي‏خواندم تا ديگران مرا دوست داشته باشند.

پاسخ :
فرزند شما 2 سال است وارد دوره‏ي نوجواني (Teenage) شده و دقيقا از همان زمان به نماز اهميت نمي‏دهد.
علت اين مسأله به احتمال فراوان، ويژگي استقلال‏طلبي او است. نوجوان شما دوست ندارد به ديگران اتکا کند و مايل است روي پاي خود بايستد. او دوست ندارد مورد امر و نهي ديگران واقع شود و ديگران، حتي پدر و مادر برايش تکليف معين کنند. نوجوان دوست دارد به رأي و انديشه‏اش احترام بگذارند، و مهم‏تر از همه اين که مي‏خواهد انتخابگر باشد.
چند توصيه
1. به رأي و انديشه‏ي او احترام بگذاريد و اجازه دهيد، خود به ارزش نماز پي ببرد و خود آن را برگزيند.
2. با توجه به فاصله‏ي زماني يک ساله تا تکليف و وجوب نماز بر او، براي بي‏توجهي‏اش به نماز حساسيت بسيار نشان ندهيد. حساسيت بيش از حد، جلو تفکر او را مي‏گيرد. اجازه دهيد مسؤوليت‏پذيري از درون ايجاد شود.
3. از روش الگويي استفاده کنيد؛ يعني خودتان در عمل به نماز اهميت دهيد. نمازتان را به موقع اقامه کنيد. نماز در حضور اين نوجوان، يادآور خوبي است.
4. از روش القاي غير مستقيم (هديه‏ي کتاب درباره‏ي نماز، داستان‏هايي در باب نماز و...) استفاده کنيد.
5. ارتباط او را با همسالان اهل نماز بيشتر کنيد.
منبع: کتاب نسیم مهر(1)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)