پرسش :
آيا نيازهای فيزيولوژيک امام زمان نظير خواب، مانع از فيض بخشی ايشان نمی شود؟
شرح پرسش :
پاسخ :
همه موجودات عالم امكان آيات و نشانه هاي حضرت حقاند. و هر كدام به قدر وسعت وجودي ايشان نشانگر اسماء و صفات خداي سبحان میباشند و در آئينه وجودي هر موجودی میتوان جلال و جمال حضرت پروردگار را مشاهده نمود. هر كه را حسنی بود آیينهدار روی اوست اما بعضي موجودات آيت و نشانه بودنشان بسيار محدود و ضعيف و بعضي ديگر بسيار گسترده و وسيع است. و حضرات معصومين(ع) چون واسطه فيض هستند و رابطه بين عالم غيب و شهود و لذا آیينه تمام نماي اسماء و صفات خدا هستند «من والاكم فقد والي الله و من عاداكم فقد عادي الله؛ هر كه شما را دوست دارد خدا را دوست داشته و هر كه با شما دشمني ورزد با خدا دشمني كرده»، (ر.ک: زيارت جامعه كبيره). همان گونه كه در آیينه میتوان صورت اشياء را مشاهده نمود در آیينه وجود معصوم میتوان جلوه اسماء و صفات خداوند متعال را نگريست. البته منظور از مشاهده حضرت حق رؤيت حسی و بصری نيست چرا كه پروردگار نه جسمانی است و نه محسوس بلكه غرض اين است كه انسان كامل (معصوم) جلوه و مظهر جلال و جمال پروردگار است آن هم به كامل‌ترين وجه از اين رو در هيچ آينه و مرآتي بهتر از مرآت انسان كامل نمیتوان حق را مشاهده كرد. از اين رو امام علی(ع) فرمود: «براي خداوند هيچ آيت و نشانهای بزرگ‌تر از من نيست»، (ر.ک: نورالثقلين 5/491/5). و چون حضرات معصومين(ع) نور واحدند و به تعبير بلند زيارت جامعه كبيره «انّ ارواحكم و نوركم و طينتكم واحدة؛ بدرستي كه ارواح شما و نور و طينت شما يكی است». اين حكم حضرت اميرالمؤمنين(ع) نسبت به بقيه حضرات معصومين(ع) نيز جاری است. از اين رو جود تابناک و مقدس حضرت ولی عصر(ع) عظيمترين آيت و نشانه پروردگار است.
شخصي براي ديدار با امام باقر(ع) به منزل ايشان مراجعه كرد و پيش از اجازه ورود به كاري نامحرمانه اقدام نمود. حضرت امام باقر(ع) از درون اتاق خويش بر او بانگ زدند و با سرزنش اجازه ورودش دادند. اين شخص دست و پای خود را گم كرد و در محضر امام عرضه داشت: به خدا سوگند نظر گناه آلودی نداشتم و تنها میخواستم بر يقين خود نسبت به علم و آگاهي شما بيفزايم. امام باقر(ع) پس از تصديق سخن او فرمودند: آيا میپنداريد كه اين ديوارها چنان كه مانع ديد شماست. از مشاهده ما نيز جلوگيري می‌كند؟! اگر چنين باشد تفاوتي ميان ما و شما نخواهد بود. آن گاه امام آن شخص را از تكرار چنان عملي برحذر داشتند، (ر.ک: بحارالانوار، ج 46، ص 249، ح 40).
امام صادق(ع) از پدران بزرگوار خويش نقل می‌كنند كه امام علی(ع) فرمودهاند: دين و امام دو برادر و همتای هماند كه هيچ یک بدون ديگري سامان نمیيابد. اسلام پايه و اساس نظام حكومتي و امام پاسدار آن است. پس اگر اسلام نباشد هرگونه بنيان و بنيادي از اساس ويران است و اگر اسلام باشد و نگاهبان و پاسدار نداشته باشد ضايع و نابود می‌شود. هم از اين روست كه وقتي آخرين حجت خدا و پاسدار دين. قائم آل محمد(ص) رحلت كرده و رخت به سوی دوست می‌كشد اثری از اسلام باقی نمیماند و آن گاه كه از اسلام اثری نماند بساط دنيا به كلي برچيده می‌شود، (ر.ک: منتخب الاثر في الامام الثاني عشر، فصل دوم، باب 29، ص 273).
و اصولاً امام، محوري است كه حق در همه زمينهها بر مدار او می‌گردد و آن حق محوری كه درباره امام علي(ع) آمده است و صف مشترک همه انبياء، اولياء و اهل بيت رسول خدا(ص) است، (ر.ک: صورت و سيرت انسان در قرآن، آيتالله جوادی آملی، ص 368). حال در مورد امام علی(ع) وارد شده است كه: «علی عمود الدين؛ علي ستون دين است»، (ر.ک: كافي، ج 1، ص 294، ح 3). و اين كه دين باقی است به دليل اين است كه ستون و عمود آن زنده و حي است و هيچ گونه غفلت و سهو و فراموشي براي آن وجود مبارک عارض نمیگردد. چرا كه اضطراب و تزلزل در عمود دين مساوي است با درهم ريخته شدن شيرازه دين.
در زيارت روز جمعه خطاب به امام زمان(ع) می‌خوانيم «السلام عليک يا عين الحيوة؛ سلام بر تو اي چشمه حيات و زندگي». آيا ممكن است چشمه حيات همه موجودات عالم امكان به خاطر غفلت و فراموشي دچار خشكي گردد؟
و باز در زيارت روز جمعه می‌خوانيم: «السلام عليک يا عين الله في خلقه؛ سلام بر تو اي ديده الهي در ميان خلق». آيا ممكن است ديده حضرت حق را خواب فرا گيرد؟!
در نهايت می‌گوييم: حقيقت ائمه همان ارواح مطهر آنان است (كه حقيقت هر انسانی به روح اوست) پس كمالات مطرح شده نيز متعلق به ارواح مطهر آن حضرات است و جسم مادی هر چند به خواب میرود ولي روح آنان بيدار است و علم الهی به اشياء مختلف دارند.
eporsesh.com
همه موجودات عالم امكان آيات و نشانه هاي حضرت حقاند. و هر كدام به قدر وسعت وجودي ايشان نشانگر اسماء و صفات خداي سبحان میباشند و در آئينه وجودي هر موجودی میتوان جلال و جمال حضرت پروردگار را مشاهده نمود. هر كه را حسنی بود آیينهدار روی اوست اما بعضي موجودات آيت و نشانه بودنشان بسيار محدود و ضعيف و بعضي ديگر بسيار گسترده و وسيع است. و حضرات معصومين(ع) چون واسطه فيض هستند و رابطه بين عالم غيب و شهود و لذا آیينه تمام نماي اسماء و صفات خدا هستند «من والاكم فقد والي الله و من عاداكم فقد عادي الله؛ هر كه شما را دوست دارد خدا را دوست داشته و هر كه با شما دشمني ورزد با خدا دشمني كرده»، (ر.ک: زيارت جامعه كبيره). همان گونه كه در آیينه میتوان صورت اشياء را مشاهده نمود در آیينه وجود معصوم میتوان جلوه اسماء و صفات خداوند متعال را نگريست. البته منظور از مشاهده حضرت حق رؤيت حسی و بصری نيست چرا كه پروردگار نه جسمانی است و نه محسوس بلكه غرض اين است كه انسان كامل (معصوم) جلوه و مظهر جلال و جمال پروردگار است آن هم به كامل‌ترين وجه از اين رو در هيچ آينه و مرآتي بهتر از مرآت انسان كامل نمیتوان حق را مشاهده كرد. از اين رو امام علی(ع) فرمود: «براي خداوند هيچ آيت و نشانهای بزرگ‌تر از من نيست»، (ر.ک: نورالثقلين 5/491/5). و چون حضرات معصومين(ع) نور واحدند و به تعبير بلند زيارت جامعه كبيره «انّ ارواحكم و نوركم و طينتكم واحدة؛ بدرستي كه ارواح شما و نور و طينت شما يكی است». اين حكم حضرت اميرالمؤمنين(ع) نسبت به بقيه حضرات معصومين(ع) نيز جاری است. از اين رو جود تابناک و مقدس حضرت ولی عصر(ع) عظيمترين آيت و نشانه پروردگار است.
شخصي براي ديدار با امام باقر(ع) به منزل ايشان مراجعه كرد و پيش از اجازه ورود به كاري نامحرمانه اقدام نمود. حضرت امام باقر(ع) از درون اتاق خويش بر او بانگ زدند و با سرزنش اجازه ورودش دادند. اين شخص دست و پای خود را گم كرد و در محضر امام عرضه داشت: به خدا سوگند نظر گناه آلودی نداشتم و تنها میخواستم بر يقين خود نسبت به علم و آگاهي شما بيفزايم. امام باقر(ع) پس از تصديق سخن او فرمودند: آيا میپنداريد كه اين ديوارها چنان كه مانع ديد شماست. از مشاهده ما نيز جلوگيري می‌كند؟! اگر چنين باشد تفاوتي ميان ما و شما نخواهد بود. آن گاه امام آن شخص را از تكرار چنان عملي برحذر داشتند، (ر.ک: بحارالانوار، ج 46، ص 249، ح 40).
امام صادق(ع) از پدران بزرگوار خويش نقل می‌كنند كه امام علی(ع) فرمودهاند: دين و امام دو برادر و همتای هماند كه هيچ یک بدون ديگري سامان نمیيابد. اسلام پايه و اساس نظام حكومتي و امام پاسدار آن است. پس اگر اسلام نباشد هرگونه بنيان و بنيادي از اساس ويران است و اگر اسلام باشد و نگاهبان و پاسدار نداشته باشد ضايع و نابود می‌شود. هم از اين روست كه وقتي آخرين حجت خدا و پاسدار دين. قائم آل محمد(ص) رحلت كرده و رخت به سوی دوست می‌كشد اثری از اسلام باقی نمیماند و آن گاه كه از اسلام اثری نماند بساط دنيا به كلي برچيده می‌شود، (ر.ک: منتخب الاثر في الامام الثاني عشر، فصل دوم، باب 29، ص 273).
و اصولاً امام، محوري است كه حق در همه زمينهها بر مدار او می‌گردد و آن حق محوری كه درباره امام علي(ع) آمده است و صف مشترک همه انبياء، اولياء و اهل بيت رسول خدا(ص) است، (ر.ک: صورت و سيرت انسان در قرآن، آيتالله جوادی آملی، ص 368). حال در مورد امام علی(ع) وارد شده است كه: «علی عمود الدين؛ علي ستون دين است»، (ر.ک: كافي، ج 1، ص 294، ح 3). و اين كه دين باقی است به دليل اين است كه ستون و عمود آن زنده و حي است و هيچ گونه غفلت و سهو و فراموشي براي آن وجود مبارک عارض نمیگردد. چرا كه اضطراب و تزلزل در عمود دين مساوي است با درهم ريخته شدن شيرازه دين.
در زيارت روز جمعه خطاب به امام زمان(ع) می‌خوانيم «السلام عليک يا عين الحيوة؛ سلام بر تو اي چشمه حيات و زندگي». آيا ممكن است چشمه حيات همه موجودات عالم امكان به خاطر غفلت و فراموشي دچار خشكي گردد؟
و باز در زيارت روز جمعه می‌خوانيم: «السلام عليک يا عين الله في خلقه؛ سلام بر تو اي ديده الهي در ميان خلق». آيا ممكن است ديده حضرت حق را خواب فرا گيرد؟!
در نهايت می‌گوييم: حقيقت ائمه همان ارواح مطهر آنان است (كه حقيقت هر انسانی به روح اوست) پس كمالات مطرح شده نيز متعلق به ارواح مطهر آن حضرات است و جسم مادی هر چند به خواب میرود ولي روح آنان بيدار است و علم الهی به اشياء مختلف دارند.
eporsesh.com
تازه های پرسش و پاسخ
ارسال نظر
در ارسال نظر شما خطایی رخ داده است
کاربر گرامی، ضمن تشکر از شما نظر شما با موفقیت ثبت گردید. و پس از تائید در فهرست نظرات نمایش داده می شود
نام :
ایمیل :
نظرات کاربران
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}