پرسش :

فلسفه شفاعت چيست؟

پاسخ :
مسلم است كه شفاعت نه تشويق به گناه است و نه چراغ سبز براي معاصي، نه عامل عقب افتادگي و نه چيزي شبيه پارتي بازي در جامعه هاي دنياي امروز، بلكه يك مسأله مهم تربيتي است كه از جهات گوناگون آثار مثبت و سازنده دارد، از جمله:
الف: ايجاد اميد و مبارزه با روح يأس بسيار مي شود كه غلبه هواي نفس سبب ارتكاب گناهان مهمي مي شود و به دنبال آن روح يأس بر كساني كه مرتكب آن گناهان شده اند غلبه مي كند، و اين يأس آنها را به آلودگي بيشتر و غوطه ور شدن در گناهان سوق مي دهد، زيرا آنها فكر مي كنند آب از سرشان گذشته، بنابراين چه يك قامت چه صد قامت!.
ولي اميد به شفاعت اولياء الله به آنها نويد مي دهد كه اگر همين جا متوقف شوند و خود را اصلاح كنند، ممكن است گذشته آنا از طريق شفاعت نيكان و پاكان جبران گردد، بنابراين اميد شفاعت به متوقف شدن گناه و بازگشت به سوي صلاح و تقوي كمك مي كند.
ب: ايجاد رابطه اي معنوي با اولياءالله با توجه به آنچه در تفسير مفهوم شفاعت در بالا گفته شد گرفتن اين نتيجه آسان است كه شفاعت منوط به وجود نوعي رابطه درميان«شفيع» و «شفاعت شونده» است، رابطه اي معنوي از نظر ايمان، و بعضي از صفات فاضله و انجام حسنات.
مسلماً كسي كه اميد به شفاعت دارد سعي ميكند به نوعي اين رابطه را بر قرار سازد، و كاري كه موجب رضاي آنها است انجام دهد، پلهاي پشت سر را خراب نكند، پيوندهاي محبت و دوستي را تا به آخر نگسلد.
مجموعه اين امور عامل مؤثري براي تربيت او خواهد بود، و سبب مي شود كه تدريجاً از صف آلودگان درآيد، يا لااقل در كنار پاره اي از آلودگيها به اعمال نيك روي آورد و از سقوط بيشتر در دامان شيطان رهائي يابد.
www.eporsesh.com