پرسش :

فردي كه براي اولين بار مرتكب زنا شده و اكنون پشيمان است و دوست دارد توبه كند ولي راه توبه صحيح را نمي داند. با خداي خود عهد بسته كه ديگر مرتكب اين عمل زشت نشود، آيا خداوند اين فرد را مي بخشد،؟ آيا امام زمان(عجل الله تعالی) وي را دشمن نمي دارد. خشم خداوند نسبت به فرد چگونه است؟

پاسخ :
يكي از الطاف ذات الهي، به بنده خود ندامت، و پشيماني از گناه است خدا بندهاي كه بعد از ارتكاب گناه پشيمان شود، و توبه كند دوست مي دارد. اِنَّ اللّهَ يُحِبُّ التَّوّ َبينَ (بقره،222) انسان با ارتكاب گناه، مورد خشم و غضب قرار مي گيرد، لكن با ندامت و توبه، دوباره رحمت و لطف خدا را جلب و جذب مي نمايد و خويشتن را به خدا نزديك مي كند. حقيقت توبه، پشيماني از گناه و تصميم جدّي بر ترك آن براي هميشه، و استغفار و تضرّع به درگاه الهي براي آمرزش آن گناه است. البته در گناهي كه جنبه حق الناس دارد شرط قبولي توبه ادا كردن حق است. چنانچه در گناهاني كه جنبه حق اللّه دارد در آنجا كه واجبي ترك شده توبه كامل به تدارك و قضاي آن است. از آيات و روايات استفاده مي شود كه توبه از گناه واجب است خداوند در برخي از آيات به بندگان گناهكار خود امر مي كند كه به سوي او بازگشت كنند. توبوا اِلَي اللّهِ جَميعـًا اَيُّهَ المُؤمِنونَ لَعَلَّكُم تُفلِحون (نور،31) و بسوي خدا بازگشت كنيد اي گروه مؤمنين شايد كه رستگار شويد. در سوره تحريم فرموده يـَاَيُّهَا الَّذينَ ءامَنوا توبوا اِلَي اللّهِ تَوبَةً نَصوحـًا (تحريم، 8) اي گروه مؤمنين توبه كنيد به سوي خدا توبهاي خالص. خواجه نصير الدين محقق طوسي فرمود، توبه از گناه واجب است به دو دليل اولاًگناه مستلزم ضرر است و توبه ضرر را دفع مي كند ثانياً ندامت و پشيماني بر هر فعل قبيح يا ترك واجبي لازم است( كشف المراد، شرح تجريد الاعتقاد، خواجه نصير الدين طوسي، ترجمه و شرح علامه شعراني، ص 585، انتشارات كتابفروشي اسلامي. ) لطف خدا به بنده آن قدر زياد است كه امام صادق فرموده خداوند به داود نبي وحي كرد همانا بنده مؤمن من اگر مرتكب گناهي شد ولي پشيمان گشت و توبه نمود و در وقت ياد آوري آن گناه از من حيأ نمود من علاوه بر اين گناه او را مي آمرزم آن را به حسنه تبديل مي كنم و من خداي ارحم الراحمين هستم( بحارالانوار، علامه مجلسي، ج 6، ص 28. ) در سوره زمر فرمود قُل يـَعِبادِيَ الَّذينَ اَسرَفوا عَليَ اَنفُسِهِم لا تَقنَطوا مِن رَحمَةِ اللّهِ اِنَّ اللّهَ يَغفِرُ الذُّنوبَ جَميعـًا اِنَّهُ هُوَ الغَفُورُ الرَّحيم (زمر،53) بگو اي بندگان من كه بر خودتان اسراف و ستم كردهايد از رحمت خداوند نوميد نشويد كه خدا همه گناهان را مي بخشد كه او بخشنده و مهربان است. اين آيه اميد بخشترين، آيات قرآن مجيد است براي گناهكاران، در اين آيه خداوند با نهايت لطف و محبت آغوش رحمت خود را به روي همه باز كرده بنابراين با توبه خدا از انسان راضي و فرد در پيشگاه وي عزيز و محبوب مي گردد. در نتيجه امام زمان هم از وي راضي مي شود
اما علامت خشم خدا از شخص، در عدم توفيق توبه و فرو رفتن در سيئات و معاصي است چون توفيق توبه از ناحيه خداست افرادي كه مرتب مرتكب گناه مي شوند، و از اعمال خود پشيمان نمي شوند، دليل بر اين است كه خداوند نظري به آنها ندارد. و چنين افرادي را به خودشان واگذاشته. همانند پدري كه هر چه سعي كرده فرزند خود را از انحراف نجات دهد نتوانسته در نتيجه به كلي او را رها مي كند و از هدايت وي مأيوس مي گردد.
منبع: موسسه تحقيقاتي حضرت ولي عصر عليه السلام