پرسش :

اگر لازمه بقا و حیات انسانى حب ذات است، چگونه کسانى مى‌توانند خود را از حب ذات برهانند و به مقام خلافت الهى برسند؟

پاسخ :
حب ذات به دو معنا استعمال مى‌شود. به یک معنا مذموم و به معناى دیگر، پسندیده است. حب ذات به معناى فلسفى، مذموم نیست اینکه آدمى پیوسته در صدد کسب کمال و ترقى باشد بد نیست. اگر آدمى ترقى و تعالى خودش را نخواهد و خودش را دوست نداشته باشد، به دنبال کسب اخلاق فاضله نمى‌رود، در نتیجه به مقام خلافة اللهى نیز نخواهد رسید. اصلا انگیزه سیر و سلوک عرفانى و عمل به دستورات شرع هم حب ذات است، حتى عمل کسانى که در راه خدا به شهادت مى‌رسند، ناشى از حب ذات و علاقه به کمال خویش است، پس حب ذات به این معنا ممدوح است، اما حب ذات به این معنا که فرد، خودش را محور قرار دهد، فقط مصالح خود را در نظر بگیرد و منافع خود را بر دیگران ترجیح دهد، مذموم و ناپسند است.
منبع:پیش نیازهای مدیریت اسلامی ، آیت الله محمدتقی مصباح ، قم : موسسه آموزشی امام خمینی 1367