پرسش :

روایات متعدد ، بندگان را دعوت به صبر کرده‌اند ولی خود ائمه در مصیبت امام حسین(ع) اظهار بی‌تابی می‌کنند و توصیه بر بی‌تابی کردن بندگان در این واقعه را دارند. چطور این ‌دو با یکدیگر جمع می‌شود؟

پاسخ :
در صبر، الگویی که می‌توان از قرآن داشت، حضرت یعقوب(ع) است. قرآن می فرماید : صبر جمیل از خود صبر ارزشمندتر است. ولی خود یعقوب(ع) در فراغ یوسف(ع) به حدی گریه می کنند که به نص قرآن آن‌قدر اشک ریخت که چشم خود را از دست داد. هیچ‌گاه نباید تصور کرد که حزن و اندوه رو در روی صبر قرار می‌گیرد و بی تابی مساوی با بی صبری است. صبر در برابر مصیبت نه این‌که اشک ریخته نشود بلکه چیزی بر زبان نیاورد که از مرز دین‌داری و دین‌خواهی خارج شود. ابتدا باید فلسفه صبر و جایگاه آن را بدانیم و بعد جایگاه مصیبت‌ها،حزن‌ها و اندوه‌ها را درک کنیم .در کل آنچه که توصیه شده به اشک ریختن است. همه انبیاء و اولیا در بسیاری از موارد اشک ریختند و ناله سر دادند. بنابراین باید واقعه کربلا زنده نگه داشته شود.